Pai/Chiang Mai (2) & the pleasure islands

Een spontane jamsessie ter afsluiting van Pai

Na Thom’s Elephant camp ben ik nog een dag in Pai geweest omdat ik Pai zelf eigenlijk nog niet echt had gezien. In het guesthouse dat ik in het centrum had gevonden (voor het eerst slapen in dorm) raakte ik aan de praat met een Franse meid die bezig was met solliciteren voor een internschip. Ik heb haar geholpen met haar international CV waarna we een hapje zijn gaan eten. Pai kent 1 straat die bij het invallen van de avond transformeert in een geconcentreerde plek van gezelligheid met heel veel lekker en divers eten. Op deze bewuste avond heb ik de allerlekkerste curry gegeten tot nu toe. Hoewel mijn trek gestild was, kon ik het gewoon niet laten om nog een curry te bestellen (wel een andere variant). Ik at alles met naanbrood en mijn handen (wat hier helaas vrij ongebruikelijk is). Ik liep een Nederlandse dame (begin 30, Amsterdam, alleen op reis) tegen het lijf met wie ik eerder kort in Chiang Mai kennis had gemaakt. Het leek ons een leuk idee om later op de avond af te spreken. Iets na negenen liepen we samen door Chiang Mai en stelde ze voor om een bezoek te brengen aan 2 Duitsers voor een jamsessie die ze eerder tijdens haar verblijf hier had leren kennen. Nadat ze vertelde dat ze zelf zangeres was, kon ik niet wachten kennis te maken met de Duitsers. 10 minuten later bevonden we ons bij een soort van houten hut op palen met veranda. Enkele kaarsen zorgden voor licht, de Duitsers speelden gitaar en Anna nam de zang voor haar rekening. Mijn musicale inbreng was helaas niet bepaald noemensaardig (ik mocht een half gevuld potje met pillen dat fungeerde als samba shaker heen en weer schudden); ik was de toeschouwer die blij was passief deel uit te maken van deze spontane jamsessie en wat kon deze vrouw zingen zeg, prachtig!

Fast cars on dangerous roads

Via een alternatieve route terug naar Chiang Mai - van waaruit ik enkele dagen later naar Koh Samui zou vliegen - zou ik uitkomen in een plaatsje om te gaan wild water raften. De scooterreis naar Pai met de 2 Dutchies (zie vorige blog) vond voor een groot gedeelte in het donker plaats, waardoor het onderweg onmogelijk was om het prachtige, bergachtige landschap in me op te nemen. Dat was nu dus wel anders, en ik heb dan ook uitgebreid de tijd genomen om foto’s te maken, of simpelweg even ergens op een steen te zitten en te genieten van al het moois om me heen. Op een gegeven moment had ik mijn scooter geparkeerd bij een scherpe, indrukwekkende bocht. Vrijwel altijd luister ik muziek als ik alleen ben, zo ook nu. Het was tot dat moment op gedeeltes van de route aardig druk en het was me opgevallen dat ik veel bestickerde busjes had ingehaald. Ineens dacht ik rode zwaailichten op te merken en niet veel later volgden er 2 snelle, zwarte politie auto’s die bergafwaarts reden. ‘Ik stond erbij en keek ernaar’. Nog voordat ik een ‘wtf’ kon uitbrengen kwamen er verschillende sportauto’s met hoge snelheid (let wel: dit is een bergafdaling, geen vlakke weg!) voorbij racen. De ene naar de andere Lamborghini, Porsche, Ferrari en BMW passeerden het punten waar ik met opengevallen mond stond te kijken. Ik realiseerde me nog net op tijd dat ik mijn camera in mijn hand had en maakte snel een paar foto’s. De meeste bestuurders zagen mij en groetten mij door de hand uit het raam te steken en/of te toetteren. Er was een Lamborghini bestuurder die er een schepje bovenop deed en het schijnbaar nodig vond om zijn voorligger (eveneens een rode Lamborghini) met een brute versnelling in te halen en mij een coole blik te geven in het proces. Daarbij moet je je even realiseren dat ik was gestopt om de scherpte van de bocht vast te leggen en dat de dit een openbare weg was, dus geen afzettingen of zelfs maar iets van indicaties om aan te geven dat hier op deze middag een soort van Gumball zou plaatsvinden (hier heb ik natuurlijk nadrukkelijk opgelet na dit spektakel). Met een flinke adrenaline rush reed ik verder. Het was door het ‘normale’ verkeer en voornamelijk de langzaam rijdende minivans en andere busjes moeilijk voor de racers om in te halen. Daardoor heb ik ongeveer 30 minuten met een Mini Cooper (zwaar uitgebouwd) ‘meegereden’. Op een gegeven moment haalde deze bestuurder zo’n 7 (!) busjes in met slechts 1 keer tussenvoegen en verloor ik hem uit het oog.
Een paar kilometer voor het plaatsje van het wild water raften zag ik een afslag voor een waterval, en net voor deze afslag had ik bij een kleine stand aan de weg een bakje verse aardbeitjes gescoord. Het was inmiddels 16.00 uur (sluiting 17.00 uur) en de meeste bezoekers waren al vertroken. Bij de waterval aangekomen (meestal gaat er een aardige wandeling aan vooraf) waren er slechts 2 mensen. In de eerste instantie vond ik dit jammer omdat ik graag een naaktduik had gemaakt, echter zou dit later van pas komen omdat ik foto’s van hun heb gemaakt en zij van mij. Eigenlijk was de waterval niet zo heel bijzonder (in vergelijking met bijv. de ’10 level’ waterval die ik de volgende dag zou bezoeken nabij Chiang Mai) maar na een scooterrit van ca. 6 uur met een backpack van ca. 17 kg op mijn rug klonk een duik behoorlijk verfrissend in de orgen.
Aangekomen in het plaatsje had ik het gevoel dat er iets niet klopte omdat ik nergens ook maar iets van wild waterrafting kon vinden, laat staan, een snel stromende rivier. De niet Engels sprekende of -begrijpende Thai hier hadden geen idee waar ik het over had, en ook na het google’n van plaatjes werd ik stom verbaasd aangekeken. Ik probeerde te achterhalen hoe ik bij het wildwater raften was gekomen en met name het plaatsje waar ik me nu bevond. Zonder succesvol resultaat. Google maps maakte duidelijk dat ik mij op slechts een uurtje rijden van Chiang Mai bevond, dat leek me de beste optie voor het moment. Ik stapte op mijn scooter, checkte mijn gear en fuckkkkk money belt (geld, pinpas, paspoort) bij de waterval laten liggen. Ik heb de rit terug naar de waterval (7km) een zeer temperamentvolle monoloog gehad waarin ik meer heb gescheld dan alle dagen van 2014 tot aan dat moment. Het was inmiddels pikdonker en de weg naar de waterval was erg steil (op en af). Op het moment dat ik de parkeerplaats opreed zag ik dat er nog licht brandde in het kleine gebouwtje waar de bewaking (?) zat. Ik zag van een afstand dat mijn moneybelt netjes op de toonbank lag (unattended). Ik parkeerde de scooter, liep dansend naar het gebouwtje en seinde naar de (jonge) bewaker de poort even te openen (voordat ik wegging had ik met hem en 2 collega’s nog een praatje gemaakt). Hij begreep mijn gebaar, opende de poort, ik liep op hem af, gaf hem een stevige brasa (knuffel) en wilde hem bedanken door hem 500BT (11,22EUR) te geven. Hij heeft een stevige 10 seconden flink gelachen en weigerde het geld in 2 instanties. Uit respect (cultuur) heb ik niet aangedrongen, nogmaals bedankt en ben ik doorgereden naar Chiang Mai.

Stop in the name of the law

Het hostel waar ik eerst verbleef lag aan de rand van de stad en ik zat liever wat dichter bij het vuur. Vrij snel vond ik een prima guest house met private room in het centrum. Na een douche, een hapje eten (deep fried chicken with garlic and pepper) en een korte avondwandeling zocht ik het bed op. Ik herinner me dat de volgende dag om een nieuwe reden anders was dan alle andere dagen daarvoor; ik was al enigszins bekend met Chiang Mai en ik had niet echt een agenda tot aan de vlucht. Ik cruiste in een hemdje, licht blauwe swimshorts (<> ‘het’ roze broekje), hawainas en muziek door het centrum. Zig zaggend met speels gemak door het verkeer (vis in het water ;) verkende ik het centrum en genoot van elke minuut. De stoplichten braken de relaxte flow af en toe, maar tijdens deze korte ‘onderbrekingen’ was er genoeg te aanschouwen. Toen ik een kruispunt naderde werd de flow vrij plotseling door iets anders doorbroken: een agent die mij signaleerde de stoppen aan de kant van de grote weg. Reality check. Ik probeerde zo snel mogelijk bekend te worden met de situatie en zag dat ook de Thai aan de kant werden gezet en dat deze ‘doorgang’ (eenrichting) in volledige breedte door politiemannen werd gecontroleerd. Voor de beeldvorming is de volgende combinatie van feitjes/details niet onbelangrijk te weten: in landen zoals Thailand zijn er relatief veel tailors waardoor maatwerk kleding (denk pakken maar ook uniformen) niet duur is; in grote(re) steden is de luchtvervuiling (vaak extra vanwege drukkende warmte) groot en dragen veel mensen om deze reden mondkapjes; door de warmte wordt het hoofd vaak (volledig) bedekt, zo zouden veel bouwvakkers hier zo door kunnen gaan voor ninja’s. Dat gezegd hebbende was mijn eerste oog in oog (zonnebril) contact met een agent dan ook best indrukwekkend: strak in perfect afgemeten uniform (de eerste agent met een slecht zittend uniform moet ik nog tegenkomen), grote mondkap die ook de neus bedekt met daarboven een zwarte, niet doorschijnende zonnebril en helm maken het onmogelijk om ook maar iets van een gezichtsuitdrukking waar te nemen. Ergens vond ik dit best wel grappig, echter was dit niet het moment om het grappig te vinden. “License”. Hmm, geen goede start want die had ik niet bij me en bovendien had mijn Nederlandse rijbewijs geen geldigheid (vermoed ik). Er werd een boekje gepakt en de agent begon snel en gecontroleerd te schrijven. Het ticket werd met prescisie afgescheurd met een begeleidende “You pay for no helmet, then come back for bike”. Ik probeer netjes de instructies op te volgen maar loop nietsvermoedend het verkeerde gebouw binnen, ga de trap op en loop een vrouw tegemoet die geconcentreerd naar het papierwerk en mappen in haar handen kijkt terwijl ze afdaalt. Op het moment dat haar focus voor een vluchtig moment naar mij verschuift schrikt ze zo hard dat ze bijna spontaan moet gillen. Schijnbaar een restricted area waardoor de waarschijnlijkheid een toerist tegen het lijf te lopen nihil is. Ik poog haar te kalmeren door uit te leggen waarom ik hier ben en vervolgens wijst ze me behulpzaam waar ik wel moet zijn (overkant van de straat, 3e gebouw i.p.v. 3e verdieping). Aangekomen in het politiebureau trek ik een nummertje en wacht geduldig om mijn beurt. Ik voel me licht ongemakkelijk in mijn swimshorts, niet zozeer vanwege mezelf maar eerder omdat ik het vermoeden heb dat ik ‘ongepast’ gekleed ben voor deze setting en ik op geen enkele manier ongevoelig voor de Thaise cultuur wil zijn en/of overkomen. Ik neem de wachtruimte in me op en zie veel sippe gezichten om me heen. De een wordt na de ander opgeroepen. Ik heb nummertje 74 maar er is geen display waarop wordt aangegeven welk nummertje aan de beurt is. Achter de balie zitten 2 agenten die beiden gedurende de 15 minuten (+/-) dat ik zit te wachten nog geen enkel teken van leven hebben gedemonstreerd los van de volledige norsheid waarmee ze hun autoriteit kracht bijzetten. Ik ben aan de beurt (een strakke blik met wuifende hand geven dit aan). Ik ga zo rechtop mogelijk zitten, overhandig het ticket, vermijd oogcontact en houd vooral mijn mond (de meeste mensen kennen wel een verhaal met Thai politie dat niet goed afloopt voor de Farang ;). Er wordt wat op een papiertje geschreven, ik moet mijn naam en handtekening zetten en 200BT betalen (4,49EUR). Needless to say, ik was opgelucht. Ik overhandig 500BT aan agent 1 en krijg 300BT terug van agent 2. Nu begint agent 2 gretig te schrijven en ik krijg een nieuw (wit) papiertje. Dit alles gebeurt zonder enige vorm van verbale communicatie. Net voordat ik wil opstaan, overhandigt agent 2 opnieuw 300BT. Ik weiger het geld en probeer uit te leggen dat ik al 300BT (wisselgeld) heb ontvangen. Beide agenten kijken mij strak aan, beginnen vervolgens met elkaar te discussieren en vervolgens begint agent 2 al lachende excuses aan te bieden en was de sfeer ineens volledig omgeslagen in positieve zin. Interessant gegeven: overdag draagt 99% van de scooters rijders in Chiang Mai een helm, ‘s avonds is dit ca. 20%.
Via google een nabij gelegen fitness centrum gevonden en (eindelijk) weer eens lekker met wat gewichten gestoeid. Vrijwel overal waar ik alleen ben heb ik muziek in waardoor ik quasi afgesloten ben van de buitenwereld, of toepasselijker voor mij, nog meer in mijn eigen wereld. Het viel me op dat er veel mensen (mannen, er waren nauwelijk vrouwen aan het sporten) naar me keken. Als ik af en toe oogcontact maakte werd er 1) 60% van de gevallen weggekeken of 2) 40% beantwoord met een bescheiden glimlach waarna er werd weggekeken. Nu, 2 weken aan Thailand ervaringen rijken t.o.v. dit moment, kan ik aangeven dat dit een beetje de normale gang van zaken is. In het verlengde hiervan heb ik gemerkt dat de Thai over het algemeen vrij nieuwsgierig zijn naar Farang (buitenlanders) maar geen toenadering zoeken en bij interacties zich vaak een beetje ongemakkelijk voelen (tenzij het kooplui zijn, maar dat is een ander verhaal). De manier waarop dit ‘ongemak’ te doorbreken is ze in het Thais aanspreken (met een ontvankelijk lach) en – geloof me, het volgende heeft de mooiste reacties en/of vervolgmomenten opgeleverd – een boks (vuist) of high five te geven.
‘s Avonds ben ik wezen buurten bij Bella en haar vriend die op steenworp afstand zaten van mijn verblijfplaats en net over enen ben ik gaan slapen (puntje van aandacht voor wat er de volgende dag zou gebeuren).
De volgende dag wilde ik een waterval net buiten Chiang Mai bezoeken die ik tijdens de reis naar Pai had overgeslagen. Na een goede en lange nachtrust (een van de eerste nachten dat ik langer heb geslapen dan 8 uur) liep ik op mijn gemakje naar de scooter die ik op straat had geparkeerd omdat het hek van het guesthouse was gesloten. Aangekomen bij mijn scooter, zie ik dat alle scooters die netjes in het vakje waren geparkeerd aan (afzonderlijke) kettingen liggen met een briefje op elk zitvlak. Nog een boete! Weer naar het politiebureau (ditmaal wel gepast gekleed), helaas niet dezelfde agenten achter de balie (had graag de gezichten gezien). De boete bedroeg ditmaal 400BT. Ik was natuurlijk nieuwsgierig naar de reden voor de boete en een van de agenten probeerde in zijn beste Engels i.c.m. handgebaren (hilarisch!) uit te leggen dat op even dagen je alleen aan de rechter kant van de straat in de vakken mag parkeren, en op oneven dagen alleen aan de linkerkant. Het was dus de 21e toen ik mijn scooter parkeerde aan de rechterkant. Er werden een aantal ‘Oh reallyyyy’ ‘but of couuuuursssseee’ en ‘silly me’ blikken na het horen van deze verklaring aan de agenten voorgelegd die op hun beurt weer zorgden voor 2 lachende koppies achter de balie. Dit maakte dat ik – ondanks vrij grote uitloop van mijn ‘tijdschema’ met een lach het politiebureau voor de tweede maal verliet. Onderweg onbeten (3 grote bollen kokosnoot ijs geserveerd op een beetje van zoete aardappel, kokosnoot en sticky rijs, afgemaakt met een in stukken gesneden mango en nootjes) en terug bij het guesthouse (ketting was verwijderd) gelijk door gereden naar een grotere waterval zo’n 40 minuten van de stad. Daar aangekomen was het al weer 16.00 uur en had ik effectief 1 uur (entrée 150BT) om de 10 levels te gaan bekijken. Dit heb ik om die reden vertaald in een workout, en dat was een pittige (zie foto’s).

An interview with a happy massage lady

Terug in CM ben ik ‘s avonds naar het red light district gegaan dat ik gelijk herkende omdat ik hier overdag meerdere keren onbewust doorheen was gereden. En dit geldt voor zoveel plaatsen in CM en Bangkok: ‘s avonds vindt een volledige tranformatie plaats waardoor het dag vs avond/nachtbeeld zodanig verschilt dat het lijkt alsof je je in ander gebied bevindt. Bangkok (Sukhumvit/Nana) is hier het beste voorbeeld van, daar later meer over. Ik parkeerde mijn scooter en liep door de grote straat die uitkomt op de straat van de night bazaar. Een groot voordeel in mijn ogen van het luisteren naar muziek is dat het daardoor eenvoudiger is om (ongewilde) interacties te voorkomen. De meeste kooplui (zowel overdag, ‘s avonds als ‘s nachts – en de vrouwen van de latere uurtjes schaal ik voor het gemak ook even onder deze noemer) zijn doorgaans vrij onbeschaamd en soms zelfs agressief in de toenadering. Mijn muziek helpt om ze op een beleefde wijze te negeren, in 8 van de 10 gevallen. Bij de overige 2 gevallen worden er fysieke blockades opgeworpen of wordt je bij je arm vast gepakt en meegeleid of zelfs meegetrokken (ik spreek uit ervaring, meer daarover later in het Bangkok gedeelte). Ergens halverwege de straat is er een inloop naar een plaats waarin zich rondom een boksring allemaal kleine barretjes bevinden. ‘Aantrekkelijk’ geklede vrouwen proberen hier de toeristen naar binnen te lokken – daar is soms niet meer dan nodig dan een knipoog heb ik geobserveerd – waarna het geloof ik de bedoeling is dat deze mannen drankjes voor de vrouwen halen (/betalen) en kan er ‘nader kennisgemaakt’ worden. Althans, dat is wat mijn 10 minuten observatie hier mij aangeeft. Het voelde allemaal een beetje leeg aan dus ik vroeg een van de meiden of dit gebruikelijk was. Overigens, op dit soort plekken zijn de meiden doorgaans een ongezonde (in mijn ogen) mix tussen vrouwen en ladyboys. De ladyboy (van een afstand leek hij toch echt een vrouw) gaf aan dat de avond ervoor Thaiboksen was en het dan altijd druk is, vandaag was the day after. Ik had het wel gezien en liep terug naar mijn scooter. Mijn interesse werd gewekt door een iets oudere vrouw (40+) die mij op een ontvankelijke manier aansprak en meer leek te zeggen dan de standaard ‘massage’. Ik deed mijn oordopjes uit en vroeg of ze wilde herhalen wat ze zei. Mijn liplezen bleek accuraat te zijn, deze vrouw sprak een aardig woordje Engels. We raakten aan de praat en niet veel later zat ik tussen de massage ladies naast deze vrouw op de bank voor de massage salon. Ze vertelde dat ze een relatie had gehad met een Australische man, vandaar haar bekwame Engels. Ze leek de interesse van mijn kant te waarderen want ze was geen moment (meer) bezig om ‘iets’ aan mij te verkopen. Ik gooide een balletje op en vroeg haar of ik enkele dingen zou mogen noteren, het gesprek was inmiddels in een soort van interview veranderd. Ik moest beloven dat ik haar naam en de naam van de salon niet zou gebruiken en als er ‘klanten’ waren dan moest ze het werk continueren. Gelukkig voor mij was zij de manager (niet de eigenaar, dat was note bene een Nederlander vertelde ze me later) en daardoor zelf niet veel met de ‘klanten’ in de weer. Hierbij wat inside informatie dat ik heb verkregen van deze dame, laat ik haar (op verzoek) Angel Butterfly (AB) noemen. De reguliere prijs voor een standaard Thai massage is 200BT/4,51EUR met een duur van 60 minuten. Van deze 200BT is 80BT voor de dame en 120BT voor het huis. Doorgaans doet een dame zo’n 6 massages op een dag, verspreid over 8 uur maar soms ook meer. Van deze 6 massages resulteert ongeveer de helft (hierbij gaf ze wel aan dat het sterk verschilt van dag tot dag) in een ‘happy’ message, meaning: + handjob. Blowjobs of seks is uitgesloten, regels van het huis. Een handjob is een additionele 500BT die volledig voor de dame is. Daarbij komt dat alle fooi die wordt gegeven, de dame in eigen zak mag steken. De beste fooigevers in haar ervaring zijn de Europeanen; met name Duitsers (100BT tip, die ook ruim tippen bij een standaard massage) en Fransen. Op een gedeelde eerste plaats met de Duitsers staan de Japanners (100BT). Ronduit de slechts klanten zijn de Chinezen; geen fooi en ook geen happy massages. De nationaliteit met het kleinste formaat penis waren de Japanners. Ze was verder erg complimenteus over de Fransen vanwege de (goede) lichamelijk verzorging en aangename parfums. Daarentegen moesten de Indiase mannen het ontgelden, ze kneep haar neus dicht met de boodschap ‘bad smell’. Even een kleine projectie op bovengenoemde cijfers: 6 massages per dag, waarvan 2 (conservatief) met ‘happy’ gedeelte en totale dagtip van 100BT betekent dat een happy massage dame ongeveer het volgende verdient: (6 x 80) + (2 x 500) + (2 x 100) = 1.680BT/38EUR. Volgens Wikipedia is het minimumloon per dag 181BT/4,08EUR (hier heb ik mijn twijfels over). Op een gegeven moment gaf AB aan dat ze wel een biertje lustte en verontschuldigde ik mij voor mijn onbeleefdheid; vroeg alle dames of ze iets te drinken wilden en ben naar de dichtsbijzijnde 7-11 (seven eleven, kleine supermarkt franchise die 24 uur per dag is geopend) gegaan en heb 2 grote zakken bier, chips en snacks gehaald. Gedurende het ‘interview’ kwamen er geregeld klanten binnen (een groep Engelsen die allemaal een voetmassage namen en – ironische genoeg – een niet Engels sprekende Braziliaan die voor de happy massage ging). Op een whiteboard werd er doormiddel turfen ( IIII en bij 5 met een diagonale streep door de 4 streepjes) bijgehouden hoeveel massages elke dame die dag had gegeven. Het happy gedeelte was hierop niet zichtbaar, maar dat komt dus doordat het huis per massage een standaard bedrag incasseert. AB gaf me op een rustig moment een rondleiding met toelichting. Eigenlijk niet veel anders dan de normale massage salons: op de begane grond (zichtbaar van buitenaf) worden de voetmassages gegeven, boven zijn er ruimtes waar lange, donkere gordijnen die vanaf het plafond tot aan de vloer reiken ervoor zorgen dat er een meerdere ‘afgesloten’ massage ruimtes ontstaan. Vaak zijn deze plekken net iets groter dan de matrassen die er (op de grond) liggen. Het is vrij standaard dat je – ongeacht type massage – helemaal naakt bent. Per klant worden er zo’n 2 handdoeken gebruikt en voor de ‘happy’ massage klanten heeft de dame vochtige doekjes bij zich. Ook word de optie geboden om (eventueel) te douchen, dit alles bij de prijs inbegrepen. Na het zakelijke gedeelte werden de gesprekken wat persoonlijker en vertelde AB dat het haar ambitie was om zelf een shop te bezitten (ze gaf als voorbeeld een 7-11) en zo uit deze business te stappen, maar zonder het relatief hoge salaris op te geven. Hiervoor had ze startkapitaal nodig en dat was nu aan het verdienen. Ze had een 19 jarige dochter die in China naar een internationale school ging. Ik bedankte haar voor haar openhartigheid en nam afscheid met een dikke knuffel.

Pleasure island I; walking on clouds

Fresh and clean stapte ik de volgende dag op het vliegtuig naar Koh Samui, het grootste eiland van de 3 eilanden in de Golf van Thailand. De andere 2 eilanden zijn: Ko Phangan (middelste; het feesteiland van Zuidoost Azie dat zijn faam vooral te danken heeft aan de legendarische full moon feesten waar duizenden bezoekers tot zonsopgang feesten) en Koh Tao (kleinste; vooral bekend vanwege de indrukwekkenden nabij gelegen duikspots, daarnaast kun je hier relatief voordelig het padi duikbrevet halen). In het vliegtuig (vlucht van 3,5 uur als ik het me goed herinner) heb ik me voor het eerst ingelezen over Koh Samui (d.w.z.: waar is wat te doen). De intentie was om allereerst een scooter te huren en vervolgens door Chaweng (populairste badplaats) te rijden en een slaapplek te vinden in het iets minder drukke Lamai. Vanaf het vliegveld heb ik zo’n 3km met volle bepakking gelopen voordat ik een degelijke scooterrental vond.
Chaweng deed me een beetje denken aan Salou; de touristen waren hier vooral afkomstig uit Rusland en Engeland. Ik vond het niet nodig om hier een stop te maken en ben gelijk naar Lamai (zo’n 12km) doorgereden. Als ik alleen reis, ben ik niet veeleisend in termen van verblijfplaats: een goed bed in een private room met ventilator (of airco) is meer dan genoeg. Bij het 4e resort raakte ik aan de praat met een Amerikaan (Ryan, 29 jaar, leraar Engels in China) die zo vriendelijk was mij te begeleiden naar een plek waar hij vermoedde dat er nog wel een vrije kamer zou zijn. Helaas was het hier ook vol, maar vond ik niet veel later en verder in een nabij gelegen hotel een plekje, de laatste vrije kamer aan de straatkant. Op uitnodiging ben ik - na een verfrissende koude douche - teruggegaan naar het resort van de Amerikanen en zijn we pizza gaan eten. De groep van 3 bestond verder uit Rob (38 jaar, verder geen achtergrondinfo opgegeslagen) en Todd (26 jaar en net als Ryan Engels leraar in China). De volgende dag was ik vrij om langs te komen wanneer ik wilde en bij hun resort (aan het strand gelegen) te komen chillen. Na Lamai en Chaweng verkend te hebben gaf ik gehoor aan de uitnodiging. Het werd me toen gelijk duidelijk dat de Amerikanen bij voorkeur hun tijd doorbrengen door biertjes te drinken (bij de reggae bar aan de overkant) en weed roken op de kamer van Ryan of Todd. Tijdens een nadere kennismaking gaven de heren aan dat ik eigenlijk ook zeker even naar Ko Phangan zou moeten gaan ondanks het feit dat er voor mij geen (full) moon party in zou zitten. In het vliegtuig had de omschrijving in de Rough Guide mij al geprikkeld, dus nam ik de suggestie met een glimlach in ontvangst. Toen het onderwerp drugs passeerde werden er hilarische ervaringen met paddo’s (aka magic mushrooms uitgedeeld) en leek het de Amerikanen een geweldig idee om dit met mij te ervaren (‘Tyson’ was inmiddels omgedoopt tot ‘Homeboy’, een eervolle titel werd daarbij gemeld). Het ‘probleem’ was echter dat de magic mushrooms niet echt verkrijgbaar waren op Koh Samui. Gelukkig bestaat er zoiets als Google om vermoedens te elimineren, zodoende kwamen we al snel uit bij een bar genaamd ‘The Rock’. We waren alleen net te laat want de voorraad was er al doorheen. De volgende dag zijn we eind middag teruggegaan en hadden we meer geluk. 4 mushrooms take away (zie foto’s). Mushrooms op een volle maag nemen is niet ideaal, daarom had ik gewacht met eten. Toen de eerste effecten langzaam maar zeker merkbaar werden ben ik (alleen) op zoek gegaan naar een eettentje. De mushrooms hebben ongetwijfeld een aandeel gehad in het niet kunnen vinden van een (geschikt) eettentje (ik wilde perse kipfilet eten). Na ruim een half uur rondlopen in het centrum had ik een tentje ergens op de hoek van de centrumstraat van Lamai gevonden. Toen ik eenmaal ging zitten en min of meer gedwongen moest ‘wachten’ merkte ik dat de mushrooms in second gear waren geschoten. Ik kan normaal gesproken al moeilijk stilzitten, dus dit was nu een extra grote uitdaging. Mijn muziek was een tijdindicator en daardoor wist ik 100% zeker dat het onnatuurlijk lang duurde voor dat mijn eten werd opgediend. In de tussentijd kwam er een 10+ man delegatie Hare Krishna voorbij gelopen die uitgerekend de overkant van waar ik zat een goede plek vonden om hun ‘muziek’ ten gehore te brengen. Na een schouwspel van zo’n 10 minuten gingen er een paar man de mensen af om te collecteren. Toen een van hen mij benaderde was ik al een tijdje heel hard mijn best aan het doen om niet in de lach te schieten. Ik probeerde met een pokerface zijn verhaal aan te horen, maar toen hij eenmaal met zeer vreemd klinkende, harde Russische tongval en een aparte blik in zijn ogen begon te praten ging mijn glimlach vrij snel over in een schaterlach. Inmiddels was er een tweede lid bijgekomen die ook al geen of nauwelijks Engels sprak. Normaal gesproken zou ik best wat meer moeite hebben gedaan om een dialoog te forceren, maar dat was niet vanavond. Ze bleven nog even met een rare grijns op hun gezicht rechtop voor me staan, waarna ze mij groetten en met de gang verder liepen. Gelukkig leidde deze gebeurtenis alle aandacht (voor zover daar sprake van was) van mij af. Na een solide 45 minuten – er waren slechts 4 andere gasten! – kwam dan eindelijk mijn eten. Met frisse tegenzin at ik mijn bord leeg (paddo’s neutraliseren het ‘hongergevoel’). Ik liep op mijn gemak terug naar het resort van de Amerikanen, mijn looppas bepaald door de muziek (@ ca. 130bpm). ‘Is that you homeboy?’ ‘Where have you been man, we were worried something happened’ Ik vertelde wat er allemaal was gebeurd en gaf gelijk aan dat ze zich geen zorgen om mij hoefden te maken. De Amerikanen waren zich vooral aan het vermaken met een fascinerende groene laser uit China; met een druk op de knop werd een groot ‘veld’ van figuren (bij gebrek aan een betere term) geprojecteerd. Na een uurtje met de Amerikanen kon ik de drang om solo te gaan niet langer onderdrukken en ben ik gaan lopen. De muziek maakte zich meester van mijn lichaam en ik liep helemaal in mijn element quasi dansend km’s door Lamai, voorbij de city limits en weer terug. Onderweg nam ik af en toe de omgeving (mensen) in mij op, en ging op zeldzame momenten een interactie aan. Een daarvan is het delen waard: na het noorden van Thailand vond ik Koh Samui in de avonduren aangenaam warm, daarom liep ik ook met ontbloot bovenlichaam. Vanzelfsprekend is het belangrijk om genoeg vocht te drinken, al mijn spullen lagen echter nog in het resort van de Amerikanen waar ik op dat moment km’s vandaan was. Ik liep op een massage salon af waar op dat moment 2 vrouwtjes buiten zaten. Toen ze me eenmaal zagen zag ik ze binnensmonds iets tegen elkaar zeggen en hadden ze een ietwat terughoudende, afwachtende houding aangenomen. Ik was het water even vergeten want iets (kan me niet meer herinneren wat) trok mijn aandacht waarna gelijk het ijs gebroken was. De vrouwtjes die binnenzaten kwamen giechelend naar buiten gelopen om te kijken wat er schijnbaar zo grappig was. Na nog geen 2 minuten zat ik met een groep van ca. 8 vrouwtjes te praten (althans, ik deed een oprecht poging ;) en werd me eten en drinken aangeboden. Ik stond erop dat ik de volgende dag terug zou komen om te betalen, maar daar wilden ze niets van weten. Ik moest (voor mijn gevoel) verder en nam afscheid, wat ze zo te zien betreurden (‘why you not stay longer?’). Enkele km’s en uren later bij de Amerikanen en zo goed als nuchter dachten we allemaal hetzelfde: nog een shake! Ik nam het voortouw – want anders zou het er niet van komen – en ben naar The Rock gereden, waar ik met een dikke glimlach werd ontvangen. Ik gaf mijn bestelling door en wachtte bij de balie (hoewel ook hier geldt dat ‘balie’ geen goede omschrijving is). Er werd een plaat van Bob Marley gedraaid en voordat ik het doorhad was ik aan het dansen met een Frans stel. Ik vroeg of ik de open ‘keuken’ mocht betreden om met de ‘Chef’ te praten. De Chef sprak gebrekkig Engels maar kon mijn interesse wel waarderen en liet me de paddestoelen zien (een kleine vuilniszak vol!) en liet zijn hoe hij de shakes maakte. De tweede ronde was aanzienlijk milder en we hebben vooral tijd doorgebracht op het strand, waar ik onder andere een yoga sessie heb gedaan (helaas was dit niet vastgelegd, enkel aanschouwd door zo’n 5 personen en heb ik hiervoor in de plaats de foto bij de waterval gepost ;)

Pleasure Island II; underground parties, de paaldanseres uit Nederland en een legitiem techno feest in de jungle bij een waterval

Op zaterdag arriveerde ik op Ko Phangan, een dag na de half moon party in de jungle. Het was vroeg in de ochtend en bij de pier waar de boot aanmeerde had ik het geluk dat een stelletje net een scooter kwam inleveren die volledig afgetankt was (meestal is de tank zo goed als leeg). Zonder veel moeite vond ik een aardig onderkomen voor een acceptable prijs nabij Haad Rin, het strand waar de full moon parties worden gehouden, en daarmee de populairste regio. Ko Phangan maakte indruk op me vanwege haar schoonheid, daarnaast was het aanzienlijk kleiner en rustiger dan Koh Samui wat het ‘settle’n’ ten goede kwam. Hier en daar raakte ik aan de praat met wat geemigreerde locals (veel Israeliers) die unaniem aangaven dat mijn beste optie voor de avond een deephouse party, en tevens de birthday bash van de eigenaar (of een van de dj’s, not sure), was. Fakkels langs de weg markeerden de entree naar het feest; na een paar honderd meter had ik de plaats gevonden. Deephouse vind ik heerlijk voor op de bank of andere chillspot, niet per se mijn voorkeur voor een feest(je). De setting was aardig intiem en gezellig; het publiek was wat ouder (achterin de 20, 30+) en de sfeer was gemoedelijk. Ik kon mijn draai niet echt vinden en los van 3 energiek dansende meiden/vrouwen kon het feest mijn aandacht niet echt vasthouden. Ik had mijn schoenen gepakt - die had ik uitgedaan vanwege het zand - en was al op weg naar mijn scooter toen ik een bekende tune hoorde (voor de kenners: Pan Pot - Confroted (Adam Beyer & Jesper Dahlback remix). Bijna rennend ging ik terug naar het feest en voegde ik mij bij de dansende menigte vooraan bij de DJ. De 3 dansende vrouwen stonden hier ook dus voor een moment had ik het ineens prima naar mijn zin. 2 van de 3 vrouwen waren vrij plotseling verdwenen en met de overgebleven dame had ik af en toe oogcontact. Het dansen zorgde voor toenadering en toen tijdens de eerste woordenwisseling ‘Nederland’ werd geantwoord op de vraag ‘Where are you from?’ stonden we elkaar even stom verbaasd aan te kijken. De rest van de tijd hebben we al dansende en met veel gelach met elkaar doorgebracht, alsof ik een oude vriendin tegen het lijf was gelopen. Ondanks dat de ontmoeting met Vanessa (38 jaar, enigszins excentriek voorkomen, fit figuur) het feestje een stuk plezieriger maakte vond ik het niet heel veel later tijd om naar huis te gaan. Ik vroeg waar ze verbleef en hoe ze thuis kwam. Op een kleine 10 minuten rijden vanaf het feest en met een taxi was haar antwoord. Een aangeschoten vrouw die alleen in het midden van de nacht naar huis gaat per taxi gaf mij geen geruststellend gevoel dus stond ik erop dat ik haar naar huis bracht. Na inderdaad zo’n 7 minuten (NL vs Thai haha) kwam de afslag naar haar woning, een riante - voor Thaise begrippen - bungalow op een tamelijk luxieus resort met prive strand. Ze nodigde me uit nog even binnen te komen. Het verzoek om bij haar te blijven ‘slapen’ en/of een trio met haar Israelische vriend de volgende dag heb ik beiden afgeslagen. Na een toiletbezoek ben ik op mijn scooter gestapt en naar mijn hutje op palen gereden en kort, maar goed, geslapen. De volgende dag heb ik Vanessa rond het middaguur opgezocht, ze was nog aan het herstellen van een kater. De scrambled eggs deden ons beiden goed en we raakten in een wat persoonlijker kennismakingsgesprek verwikkeld. Vanessa vertelde dat ze inmiddels al 2 maanden op KS woonde en van plan was er te blijven, dus feitelijk was ze al zo’n beetje geemigreerd. Op mijn vraag hoe ze dit alles financierde (haar Bungalow kan voor Thaise begrippen doorgaan als minivilla om maar een voorbeeld te noemen) vertelde ze dat ze in Belgie (Antwerpen en Brussel) vanuit Nederland heeft gewerkt als (paal)danseres. Seks met de danseressen was out of the question, evenals enige vorm van fysiek contact. Een lapdans was het meest ‘extreme’ dat mogelijk was, tegen extra betaling. Op een goede avond nam ze zo’n 500EUR mee naar huis, geld dat ze opzij had gezet en nu van leefde. We hebben de rest van de middag op het prive strand gechilled en ze stelde haar bungalow aan mij ter beschikking omdat ze tot de volgende dag bij haar vriend zou zijn. Ik nam dankbaar gebruik van deze unieke gelegenheid en was vanaf eind middag alleen ‘thuis’. Via Bluetooth sloot ik mijn smartphone aan op haar geluidsset en enkele momenten later knalde The Opposites door de speakers. Het plaatje ‘Het DJ’ was de perfecte voorbode op wat later die avond zou plaatsvinden. Ik had via signaleringen langs de weg en mond tot mond reclame kennis genomen van een ‘waterfall party’ waar techno gedraaid zou worden. That’s all I needed to know. Helaas kon Vanessa dus niet mee (zij was uitstekend gezelschap geweest) dus ik ging ik weer alleen op pad. Google maps is een bijzonder behulpzame tool die me keer op keer verstelt laat staan van het gedetailleerde niveau waarin straatjes en zelfs de kleinste steegjes in worden weergegeven. Echter zijn er ook genoeg momenten geweest waarbij ik echt volledig in het duister taste, ondanks het nauwkeuring opvolgen van de instructies. Zo ook deze bewuste avond. De locatie van het feest was ongeveer 2,5km in de jungle en helaas waren er geen fakkels die me de weg wezen. Na zeker een half uur rondjes gereden te hebben – de enkele feestgangers die ik tegenkwam gingen een andere kant op en hadden geen idee waar ik het over had – heb ik een klein barretje ergens op de hoek opgezocht waar 3 mensen aan een tafel zaten. ‘We’re going there as well, please have a seat with us.. Can I get you a beer?’ was antwoord van een van de gasten. Het gezelschap bestond 2 Frans-Canadezen en een Russiche meid. Een van de Frans-Canadezen was op bezoek bij de ander (diezelfde dag aangekomen) en de ander was – evenals veel andere mensen die ik op KP zou ontmoeten geemigreerd en woonde hier nu al zo’n 4 jaar. Niet alleen kreeg een biertje aangereikt, ook werd mij een VIP entree beloofd. Een betere doorstart had ik me niet kunnen bedenken. Voordat we naar het feest gingen – dat was nog zo’n 2km verder rijden van de plek waar ik ‘lost’ was – werd er een bezoek gebracht aan de supermarkt (24/7 geopend). Pas later realiseerde ik me dat ze drank kochten voor op het feest (moet je eens in een club in NL proberen). Het was nog zo’n 5km landinwaarts (waarvan 2km jungle over een zeer nauw en gebroken pad) voordat we bij het feest arriveerden. De geemigreerde Frans-Canadees (de hippie op de foto) wisselde enkele woorden met de beveiliging/portiers en maakte een handgebaar naar mij waarmee hij leek aan te geven dat ik ook bij het gezelschap hoorde. En ik was binnen. De locatie was echt adembenemend mooi; de ingang bestond uit meerdere met fluoriserende verf beschilderde ‘poorten’; de combinatie van tactisch geplaatste neon verlichting in bomen en op rosten met de fluoriserende verf gaf de locatie al zoveel sfeer dat de muziek bijna irrelevant was. Dit laatste was echter niet het geval want er werd daadwerkelijk (softe) techno gedraaid en het grootste gedeelte van de menigte was zich al dansende aan het vermaken. Het gezelschap waarmee ik was binnengekomen was losjes uiteen gevallen. Ik raakte op een gegeven moment aan de praat met een Zweedse gozer die met een dikke glimlach wat te zeggen had over mijn dansstijl (niet gek, want hij had een flinke zegel LCD op in combinatie met wat alcohol en amphetamine). Een Engelse gozer van eind 30 voegde zich bij ons en de heren gaven aan dat ik op een van de betere underground feestjes was beland. Dit wisten ze omdat ze zelf dj waren en de gozer van eind 30 al 12 jaar op KP woonde. Terwijl we op een grote rots waren geklommen vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over de dansvloer werd het ene na het andere hilarische dj/feest verhaal verteld. Toen de Zweed aangaf dat de LSD behoorlijk doorkwam hebben we de rots (voorzichtig) ingeruild voor de dj booth. En zo stond ik ineens een meter achter dj die draaide met uitkijk over het feestende publiek. Toen ik aan het wachten was bij de bar op drankjes voor de djs werd ik aangesproken door 2 mooie meiden die vroegen of ik een joint voor ze wilde draaien (een van de meiden vouwde haar hand open waarin ze een brok weed vasthield). Ze waren me al eerder die avond opgevallen vanwege hun sensuele dansstijl, niet geheel passend bij de muziek but they made it work. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat Brazilie onze gemene deler was waren we min of meer onafscheidelijk voor de rest van de avond. Ik merkte dat het dansen op een gegeven minder soepel ging en benen te kennen gaven dat ze er wel een beetje doorheen zaten. Ik gaf gehoor aan dit signaal en nam met 2 dikke knuffels afscheid van de meiden. Voor het eerst sliep ik in een luxe boxspring en kon ik de volgende dag met warm water douchen.

Muay Thai

Omdat ik het niet te laat en/of te gek had gemaakt voelde ik me de volgende dag fit en wilde ik gaan fitnessen. Bij de gym aangekomen zag ik dat er aan de overkant een (open) Muay Thai gym zat. Daar had ik veel meer zin (en mijn huid was in uitstekende conditie)! Om 16 uur was er een training.
On a sidenote: veel Muay Thai scholen geven ook les aan Farang (buitenlanders) om een extra bron van inkomsten te generen. Dit zijn vaak bescheiden trainingen waarbij er veel ruimte is voor veel begeleiding en het vooral om het ‘fun’ part gaat, er bijv. niet gespard (van leken tot aan beginners echt een aanrader om te doen als je in Thailand bent!).
Toen ik net voor vieren terugkwam waren er slechts 2 Thaise vechters die op verschillende plekken in de gym wat aan het opwarmen was. Een van de gasten was zich aan het insmeren met wat leek op vloeibare tijgersbalsem. Iemand in Thailand had me eens uitgelegd waar de verschillende kleuren balsem voor werden gebruikt. Ik kon me geen waarschuwingen herinneren betreffende de gele variant dus nam ik de pot aan toen die werd aangereikt. Kan geen kwaad dacht ik. Ik smeerde me in alsof het zonnebrand was en ervaarde kort daarna een sensatie die een beetje vergelijkbaar is met het onbewust eten van een hete peper. Uit ervaring wist ik dat het zou wegtrekken, dat duurde alleen ‘iets’ langer dan ik anticipeerde. Vervolgens trok de vechter een sweetsuit aan (hij had het volgende weekend een wedstrijd en moest nog iets van een kilo afvallen) en vroeg of ik met hem wilde opwarmen door te gaan joggen. Het was net na vieren en het was onbewolkt. Tel daarbij op dat ik nog steeds bloedheet was van het goedje en je begrijpt dat ik bijzonder opgelucht was toen we na 5km weer bij de gym waren en ik mezelf met koud water kon afspoelen. De vechter had een manier van lopen die hem sierde. De reacties die hij vrijwel overal op straat ontving deden me vermoeden dat het label ‘baas’ niet ongepast zou zijn.
Terug bij de gym was de groep gegroeid tot zo’n 10 man, waarvan 1 grote Duitse pro kickboxer die hier nu enkele weken op trainingscamp was. De training bestond uit 3 routines: 1 op 1 in de ring (stoot/trap/knie/elboog combinatie’s), bokszak (vrije combinaties) en clinchtraining aan het eind van de training in de ring (met z’n allen). Ik heb vooral 1 op 1 in de ring met een van de wedstrijdvechters (en kampioen) van de gym gestaan. Al snel beukte ik de ene na de andere 8 combinatie stoot/trap/knie eruit en had ik de minuut rust interval steeds harder nodig om op adem te komen, heerlijk! Na afloop van de training raakte ik aan de praat met de eigenaar en werd ik uitgenodigd om samen met zijn gezin te eten (op de mat). Hij vertelde passioneel over zijn wedstrijdvechters en een andere gym die hij in Bangkok had. Een volgende keer zou ik zo bij hem kunnen verblijven als ik nog eens wilde komen trainen.

Pleasure island III; van rookie naar advanced diver in vier dagen

Last but certainly not least was Koh Tao, het duikeiland. Via mijn smartphone had ik contact opgenomen met een Nederlandse duikorganisatie (in Koh Tao) en zou ik op de pier opgewacht worden. Prima geregeld dus. Helaas pakte dat iets anders uit; het bord waar mijn naam op stond was van een ander resort/verblijf dan was ‘afgesproken’ met de de NL duikorganisatie. Mijn contactpersoon bij deze organisatie noem ik maar even Mark. Eenmaal bij de verzamelplek van de duikers aangekomen (Buddha resort) werd mij verzocht het resterende bedrag (ik had Mark al een aanbetaling van 15% gedaan) in cash direct te betalen. Het andere resort was ze onbekend, en zou volledig voor eigen rekening zijn als ik ervoor koos om daar te verblijven. Daarnaast zou ik ook mijn eigen vervoer moeten regelen. Toen ik mijn bewijs van betaling liet zien was de reactie van Buddha view’s manager: ‘Oh Dutch Mark’ gevolgd door ‘I don’t like this man’ en ‘he always causes trouble’. Mijn onderbuikgevoel op basis van een e-mail correspondentie met Mark werd bij deze nog eens onderstreept. Mentaal moest ik even een knop omzetten om de nieuwe realiteit te accepteren. Dat gebeurde gelukkig snel en in het process maakte ik kennis met een andere Nederlander (Pieter, 30 jaar, Breda, Chef – met wie ik later zowel de open water als de advanced courses samen zou doen) die in eenzelfde soort van situatie zat.
We deden een soort van versnelde cursus; doorgaans neemt de open water cursus iets van 4 dagen in beslag en zijn er meerdere theoretische ‘lessen’. Onze duikleraar Joel from NY (padi instructor; achterin de 30; in zijn jongere jaren een professionele snowboarder; als hij niet duikte droeg hij standaard een blauwe NY cap met een carrera zonnebril – toen hij op een zeker moment in het verleden gedwongen afscheid moest nemen van zijn vrienden op Ko Tao omdat hij terug moest naar de USA kwam er een gevoel van onbehagen in hem op, zette hij een spontane doelstelling en gaf zijn vrienden te kennen dat hij een jaar later terug zou zijn. Het heeft hem uiteindelijk iets langer dan 1 jaar gekost, maar hij was er!). Joel’s manier van lesgeven kwam neer op een learning by doing approach waar ik mij vanzelfsprekend goed in kon vinden. Om het padi open water (tot 12m) certificaat te behalen ben je als deelnemer verplicht om enkele handelingen onder water succesvol te verrichten (bijv. duikbril op- en afzetten, communiceren d.m.v. handgebaren) en dienen er knowledge reviews en een theorie examen gemaakt te worden (ca. 300 pagina’s lesstof). Daar hadden wij dus een krappe 2 dagen de tijd voor, waar een solide 5 uur per dag opging aan het duiken (pick up, uitvaren naar duikspot, gear in orde maken, duiken, naar de volgende locatie, duiken, terug naar de Koh Tao, pick up and drop off resort). Ik was totaal niet ingesteld op het theorie gedeelte en heb me telkens weer met frisse tegenzin in het studiemateriaal gehezen. Op advies van Joel heb ik gelijk de advanced open water course (30m) erachter aan gedaan zodat er nagenoeg geen restricties zijn qua duiklocaties (diepte). Een van de meest bijzondere ervaringen was zonder meer de nachtduik; tijdens de zonsondergang uitvaren en terwijl het (snel) donker begint te worden duiken met een flashlight. Echt fascinerend! Er waren 2 andere duikers die een UV duik deden en die we tijdens onze duik een stuk dieper zagen cruisen, dat was echt waanzinnig cool om te zien. Het meeste indruk maakte het duiken zonder licht (flashlight tegen de borst om het licht te dempen, uit doen is een no go) net voordat de zon volledig onder was gegaan. Het lijkt net alsof je door de wolken aan het zweven bent, waanzinnig!
Op een willekeurige avond toen ik naar het centrum was gelopen voor een overheerlijke groene curry en op mijn weg terug naar het resort was (Koa Tao is naast Bangkok tot nu toe de enige locatie waar ik geen scooter heb gehuurd), zag ik vrij plotseling 4 honden snel op me afkomen. Ik deed mijn oordopjes uit, keek snel achterom om te zien of ze het op iets of iemand achter mij gemund hadden en had vervolgens een 3-tal seconden om ‘iets’ te doen op wat een unfriendly attack leek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet nerveus was. 2 handen bleven op afstand blaffen terwijl 1 van de overgebleven 2 handen juist versnelde en zijn tanden ontblootte. Ik kon nog net op tijd mijn rechter been wegtrekken en voelde dat zijn tanden mijn broek scheurde. Door deze compleet verrassende en vooral ook ongepaste actie werd ik boos en brulde hard naar de honden (hier dacht ik niet over na, dit was een natuurlijke reflex) en dat hield ze gelukkig net genoeg op afstand om voor mij te ontsnappen. Als ik gebeten was, had ik een groot probleem gehad (deze honden leven op straat en dragen ziektes bij zich waar je liever niet mee in aanraking komt). Later dacht ik dat het vuurwerk dat werd afgestoken tijdens Chinees nieuwjaar de honden misschien een beetje wild hadden gemaakt. Deze ervaring heeft me in ieder geval een stuk waakzamer gemaakt, iets wat in de volgende blog (Ubud) een vervolg zal krijgen..

Baddabing baddaboom baddabangcock

Terug in Bangkok stond een bezoekje aan Peter (tailor) op de planning en een rendezvous met Amina. Met de Sky Train ben ik naar een station gereist nabij het guest house waar Amina de bar runde. Ik orienteerde me op de skybar en dacht mijn weg zo wel te vinden. 20 minuten later moest ik daar op terugkomen want ik was de skybar helemaal uit het oog verloren. Ik liep door een bruisend gedeelte waar ik nog niet eerder was geweest (althans niet ‘s avonds). Aan de overkant zag ik een soort van zijstraat met veel opvallende verlichting die zonder enige twijfel aanduidde dat dit een (de?) gayscene van Bangkok was. Vanzelfsprekend moest ik even een kijkje nemen. Net als Soi Cowboy was deze straat ook vrij kort, maar er was genoeg te beleven. Ik moest letterlijk van me afslaan want hier wordt je gewoon bij je arm gepakt en bij een club, bar of massage bar naar binnen getrokken. In deze straat heb ik dan ook relatief vaak mijn ‘touch me again and I’ll f.ck you up’ gezicht moeten laten zien, ach ja, hoort erbij. Aan mijn rechter hand zaten een aantal massagasalons met allemaal jonge mannetjes in korte, strakke broekjes en witte hempjes. Het was eigenlijk best een schattig aanzicht. 2 van deze mannetjes probeerden mijn doorgang te versperren en begonnen mijn borst en armen te strelen. Dit ging niet met enige vorm van agressie, dus kon ik er wel om lachen. Na een kort praatje gemaakt dacht ik aan iemand in het bijzonder en leek het me gepast om speciaal voor hem een foto te maken (ik zal geen namen noemen JLD).
Na lekker bijgekletst te hebben met Amina en kennis gemaakt te hebben met haar zusje was het tijd om terug te gaan. Er stond namelijk nog een locatie op mijn bucketlijst waar ik een bezoekje aan wilde brengen en – veel belangrijker – ik zou de volgende dag naar Jakarta vliegen. Met een tuk tuk (dat is zo rond mindernacht wanneer het rustigis een ideaal vervoersmiddel) heb ik me naar Soi Sukhumvit laten brengen. Een paar straten voor de eindbestemming begon het verkeer steeds drukker te worden en op een gegeven moment stonden we stil en waren de komende honderd meter vooral rode lichtjes zichtbaar. Ik vroeg waar we waren, ‘Nana’ was het antwoord. Precies goed, want daar wilde ik nog even een buurten. Ik was uitgestapt en liep terug naar het ‘begin’ toen een gevoel van herkenning met elke stap groter werd. What the fuck.. Peter’s (tailor) shop! Haha! Waar deze straat overdag een grote, drukke (winkel)straat is, transformeert ze ‘s avonds in een plek waar vulgaire seks wordt aangeboden of te bekijken is. Na zo’n 10 minuten lopen zag ik ineens een groep negers die een zijstraat leken te bezetten. Ik sloeg de straat in en liep deze in- en uit. Er hing hier een onaangename sfeer en de negers deden me het meest denken aan bepaalde Marokkaantjes in de randsteden. Ik stak een groot kruispunt over en kon niets anders dan zo’n 20/30 hoertjes en/of (altijd lastig) ladyboys passeren. Mijn muziek maakte het wederom eenvoudig ongewilde interacties te vermijden totdat ik bij mijn ballen werd gegrepen. In plaats van de bewuste persoon een hoek of leverstoot te geven, bleef ik rustig staan, glimlachte en zei ‘feels good, don’t it’ en ben doorgelopen. Na nana door te hebben gelopen ben ik teruggelopen naar mijn verblijfplaats. Voorbij de drukte van nana had er zich een andere transformatie op Sukhumvit voorgedaan: er stonden talloze (mobiele) drankkraampjes met van die typische, goedkope tuinstoelen uitgestald. Achter de ‘bar’ stond een gozer met vaak 2 hoertjes die voorbij gangers aanspraken of lonkten. Erg smaakvol.
De volgende ochtend heb ik me iets te langzaam gehaast met als gevolg dat ik de checkin van de vlucht met 10 minuten miste. Ik kon mogelijk zo’n 9 uur later dezelfde vlucht pakken. De eerste halve minuut had ik hier flink de balen in, toen ging de knop om en had ik simpelweg iets meer tijd in Bangkok. Ik heb Peter opgezocht en met hem een fijne middag gehad; ik kon zijn laptop gebruiken om een deel van dit blog te schrijven en rond 14 uur zijn we wezen lunchen. Tijdens de lunch hadden we een diep persoonlijk gesprek, dat was bijna alleen al een goeden reden om een vlucht te missen.

Bovenstaand blog is op 4 verschillende momenten geschreven (laptop van een Zuid-Koreaan die ik mocht lenen op Koh Tao; Peter in Bangkok; vanuit een business lobby van een van de meest luxieuze hotels in Kuta en vandaag worden de laatste letters getypt vanuit Ubud). Ik ben op het moment van schrijven dus al een aantal dagen in Indonesie.. Los van alle geweldige activiteiten die ik onderneem komt het voor mij eigenlijk neer op het volgende: de mensen die ik ontmoet. Op basis daarvan alleen al, kan ik laten weten dat Indonesie Thailand in mijn beleving overtreft. Letterlijk vanaf het moment dat ik het vliegveld uitloop tot aan dit moment. Ik ben helemaal onder de indruk en kan niet wachten om mijn ervaringen/belevingen op papier te zetten. Okay, dat is niet helemaal waar; ik moet me er in alle eerlijkheid een beetje toe dwingen om achter een computer te gaan zitten en dit te doen, maar dat komt omdat ik het zo naar mijn zin heb. Daarbij moet ook vermeld worden dat het de gedachten dat er mensen back home zijn die mijn verhalen met een glimlach lezen en hopelijk ook wat positieve energie krijgen mij erg goed doen.
Geen dag is hetzelfde en ik beleef maximaal zonder het gevoel te hebben concessies te doen (genieten doe ik natuurlijk ook, maar dat is anders zonder haar). Ik realiseer me maar al te goed in wat voor een unieke situatie ik me bevind en probeer iedere dag een moment stil te staan bij mijn gezondheid.

T.