B A L I ( ! )

Daar is ie dan! De digitale pageturner waar jullie - mijn trouwe volgers ;) - reikhalzend naar hebben uitgekeken. De vertraging aan deze kant van de lijn heeft vooral te maken met het 'always on the move' zijn de afgelopen weken en daarnaast is het schrijfproces iets dat ik niet kan noch wil forceren; de met pagina's gevulde belevingen worden naturel en met liefde het toetsenbord in geramd op momenten dat ik in die zone ben. Okay, daar gaan we dan..

INLEIDING

Na het Filippijnse eilandenrijk, Kuala Lumpur, Singapore en Vietnam is het nog steeds Bali dat de diepste indrukken heeft achtergelaten. Een eiland met veel verschillende gezichten; van feestende vakantiegangers in Kuta tot kunstenaars, mystiek en spiritualiteit in Ubud; van paradijselijke relaxation op Gili Trawangan tot brute natuurwonderen in centraal Bali. De uiterst smaakvolle en kruidige Balinese keuken had ik misschien liever niet leren kennen want sindsdien heeft het eten in ZOA niet zo goed gesmaakt als hier het geval was. Dit alles met gecombineerd met de meest vriendelijke, warme, lieve en mooie mensen die je je kunt voorstellen. Los van alle activiteiten en mensen heb ik hier ook op meest passende wijze bij mezelf kunnen stilstaan; zelfredzaamheid en dankbaarheid hebben een onlosmakelijke invloed gehad op de beleving aldaar en de onvergetelijke herinnering nu.

Bali is voor mij dé bestemming die met volle kracht mijn top 3 is binnen gestormd en zich daar zonder enige twijfel zal gaan nestelen voor de komende jaren..

Een beetje rust in het chaotische Kuta

De initiële introductie heb ik op het laatste moment (17 april) gewijzigd in hetgeen dat je nu aan het lezen bent. Dit vanwege het feit dat Kuta het kleinste deel van 'Bali' ervaring vormde en ik hier het minst op wil concentreren (lange versie kan op verzoek toe gezonden worden, echter geen garanties ;).

In Kuta heb ik in chronologische volgorde met behulp van 2 relaxte indo's een zo goed als nieuwe scooter en simkaart geregeld, dit alles binnen een record tijd van 60 minuten na aankomst op het vliegveld in Bali (en na het missen van een aansluitende vlucht, 2 op rij!). De 2e dag begon iets minder leuk met een bezoek aan een politiebureau waar de dienstdoende 'chef' me mijn vrijheid voor een kleine 10 euro teruggaf. Op het strand van Kuta heb ik voor het eerst op een surfplank gestaan en op pijnlijke wijze geleerd dat de lengte van de surfplank en/of de hoogte van de golven een significante invloed hebben op de moeilijkheidsgraad van het surfen. In dit proces een paar (indo) surfbuddies gemaakt met wie ik voornamelijk in Kuta heb opgetrokken. Met hen heb ik de eerste avond het nachtleven verkend en ben ik uiteindelijk solo aan de mushroom shakes gegaan. Een memorabele avond/nacht kan ik je laten weten (verhalen voor thuis ;). Op een quest naar de Thai-like fruitshake leerde ik Damian kennen die een rol zou spelen in een van de avonturen die ik later in het noorden van Bali zou beleven. Tot zover de verkorte Kuta inleiding.

Het was al enige tijd geleden dat ik Suze live had gesproken. Hiervoor was een stabiele en (relatief) snelle internetverbinding vereist, en dat is in ZOA over het algemeen moeilijk te vinden. Na verscheidene pogingen vond ik bij een van de meest luxueuze hotel een tijdelijk thuis. Hoewel ik geen gast van hotel was werd ik met vriendelijke glimlachen ontvangen en mocht ik kosteloos gebruik maken van de (nieuwe) computers en wifi verbinding. Als compensatie dronk ik hier mijn (luxe) koffie en gaf ik de 2 medewerkers - die overigens ongevraagd hapjes, koekjes en andere dingen kwamen brengen - meer dan een gepaste fooi.. Toegegeven was het een verademing om weer eens gebruik te kunnen maken van snelle computers met dito internetverbinding. Ik heb hier dan ook een groot deel van mijn vorige blog geschreven en de tijdrovende, periodieke back-up gemaakt.

MAGIE IN UBUD

Ubud was slechts een uurtje rijden vanaf het hotel en ik zou eenvoudig in staat moeten zijn om een slaapplaats te vinden, althans dat was me verteld. Met deze kennis in mijn achterhoofd heb ik tot 1 uur 's nachts in het hotel 'gewerkt', 'iets' langer dan gepland. De rit naar Ubud zag er op het digitale papier niet bepaald spannend uit en verliep dan ook snel en soepel, tot zo'n 2 km voor het bereiken van mijn bestemming. De rechte weg veranderde in een kronkelweg die moeilijk te overzien was zonder straatverlichting. Straathonden lagen willekeurig verspreid op de weg te slapen; zonder ze wakker te maken probeerde ik zigzaggend mijn weg naar het centrum te vinden. Hoe dichter ik bij het centrum kwam, hoe meer ik een grotere mate van ongemak bij mezelf begon waar te nemen. Dat was deels te wijten aan de hoeveelheid straathonden dat toenam en de nog vrij recente herinnering aan het bijtincident op Ko Tao. Ironisch genoeg, net voor het bereiken van het centrum was er een lange weg die uitmondde in een scherpe bocht waar er een hond wakker schrok en mij agressief aanstaarde. Waar de meeste honden de weg vrij maakten, kwam deze hond steeds sneller op me afgelopen en voordat ik het wist kwam hij zowat frontaal op me afgerend met ontblote tanden. Ohhh shit, not again!! Ik gaf iets meer gas en stak mijn voet dreigend naar hem uit toen ik hem passeerde, klaar om het hard tegen zijn kop te schoppen. Gelukkig kon ik om hem heen manoeuvreren en zag ik in de spiegel dat ik op hem uitreed. Door dit schrikmoment was ik weer volledig bij de les, muziek inmiddels gepauzeerd. Ik naderde de centrumstraat en kon me niet ontdoen van het gevoel dat ik een bepaald energieveld was binnengetreden; mysterieus en onheilspellend alsof ik omringd was door allerlei geesten. Ik voel me niet snel ongemakkelijk, maar ik kan me herinneren dat ik maar al te graag een verblijfplaats wilde vinden. Net buiten Ubud was ik reeds enkele homestays gepasseerd, allemaal gesloten. Ik verwachte meer succes te hebben in het centrum, echter kwam ik ook hier bedrogen uit. Na de drukte van Kuta was de stilte in Ubud na middernacht om te snijden en ronduit oncomfortabel. Toen ik de centrumstraat bijna was uitgereden en het enige teken van leven had aangetroffen in de vorm van een groepje indo's voor een 7-11, schrok me rot toen de weg overging in een grote y-splitsing met in het midden een reusachtig standbeeld dat boos op me leek neer te kijken. Ik maakte een u-turn en hoopte dat de jongeren voor de 7-11 raadzaam advies konden geven. Ze schoten bijna unaniem in de lach toen ze begrepen dat ik net was gearriveerd en op dit tijdstip nog een slaapplaats wilde vinden. Pas wanneer Ubud zou ontwaken in de vroege ochtend openden de poorten van de homestay's weer. In de tussentijd werd ik uitgenodigd om de jongens te komen zitten, inmiddels was het half 3 's nachts. De jongens waren begin 20 en allemaal muzikanten. De passie de liefde voor muziek was de gemene deler die ervoor zorgde dat we uren lang over van alles en nog wat hebben gepraat. Om 5 uur boden 2 jongens aan samen een rondritje te maken in de hoop een slaapplaats voor mij te vinden. Na een half uurtje rondrijden kwamen we uit bij 'Wardji Homestay'. Een ietwat oudere man gaf aan dat ik in een van de hutjes mijn intrek kon doen. Ik bedankte hem en de jongens - die geen fooi wilden aannemen - vriendelijk en lag niet veel later in een heerlijk bed waarvan ik me vooral de prachtig versierde bedsprei van herinner.

De volgende ochtend ontwaakte ik fitter dan verwacht na slechts een aantal uurtjes slaap. Ik had slechts 2 dagen in Ubud gepland waarin ik zoveel mogelijk wilde zien. Waar ik eerder schreef over dag/nacht transities, is Ubud hier misschien wel het beste voorbeeld van. Het onheilspellende van de nacht had plaatsgemaakt voor kunstzinnige warmte. Unieke winkeltjes, kunstgaleries, sfeervolle restaurantjes en koffiehuizen vormden het straatbeeld van wat het best omschreven kan worden als een cultureel dorp. Ik was zo aan het genieten van alles om me heen dat ik bijna vergat dat ik eigenlijk enorme trek had. Na een flink ontbijt met vers fruit liep ik terug naar mijn homestay. Hier werd ik opgevangen door Wadji, ik nodigde hem uit koffie te drinken. Er ging een ongekende rust uit van deze man. Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe gefascineerder ik door hem raakte. Samen met zijn vrouw was hij de 'caretaker' van de homestay die - iets dat ik pas op de laatste dag te weten zou komen - eigendom was een Nederlands/Indo stel. Ze hadden 1 dochter van 14. Bali is het enige gedeelte van Indonesië dat niet islamitisch is. De bevolking is grotendeels hindoeïstisch en ik denk dat er geen andere plaats is waar dat zo goed zichtbaar is dan Ubud. In vergelijking met het Indiase hindoeïsme, ligt het accent vooral op rituelen (ceremonies), overweldigende kunst en minder op de filosofische aspecten. Dit alles vermengd met elementen van bestaande (inheemse) culturen en religieuze gebruiken. Deze blend geeft Bali - en vooral Ubud - een hoogstaande cultuur waar ik een diepgaande interesse voor heb ontwikkeld. Vrijwel zonder uitzondering beschikt elk gebouw of object over een eigen tempeltje. Het vereren van Goden die 'scheppen', 'beschermen' en 'vernietigen' vertegenwoordigen een centrale rol in het dagelijkse leven. Wadji's vrouw spendeerde uren per dag aan het maken van zogenaamde offer bakjes gevlochten van bepaalde bladeren en gevuld met etenswaren, kleurrijke bladeren en wierook. Ze maakte er tientallen per dag, elke dag opnieuw. Ik legde Wadji mijn plan voor en hij bood aan om het e.e.a. voor mij te organiseren, iets wat gebruikelijk is op Bali en erg aansluit bij de community gedachten. Hoewel mijn voorkeur er naar uit ging alles zelfstandig te regelen, stemde ik in omdat ik wist dat Wadji een deel commissie zou ontvangen over alles wat hij voor zijn gasten zou regelen (zonder dat de prijs die ik zou betalen verhoogd zou worden). 's Middag heb ik een bezoek gebracht aan het kantoor van Adventures and Spirits om mijn canyoning trip te regelen. Toen ik mijn weekplan aan de manager voorlegde gaf hij aan dat het voor mij het meest praktisch was om in Munduk (verder naar het noorden) te verblijven in plaats van in Ubud te blijven. Hierdoor zou ik effectief een dag (avond/nacht) minder lang in Ubud doorbrengen en zou ik de geplande activiteiten over de beperkte, resterende tijd in Ubud moeten verdelen. Helaas zat er weinig anders op. Ik heb ongevraagd een korting gekregen op de (erg hoge) prijs van de trip en heb het zo kunnen regelen dat Wadji 15% commissie zou ontvangen die ik in contanten aan hem mocht overhandigen. Terug bij de homestay deelde ik dit nieuws met hem. Hij was op zijn prachtige, ingetogen manier verheugd door dit alles. De zeldzame momenten op de homestay bracht ik dan ook graag door met hem en zijn familie. De veel uitgedragen boodschap 'your home away from home' is hier het meest voelbaar geweest van alle plekken waar ik heb verbleven.

De volgende dag stond er een wild water raft trip op de agenda. Het was regenseizoen en de Telagawaja rivier zou hierdoor het meest uitdagend zijn, ik kon niet wachten om het van dichtbij te mogen meemaken. Ik werd netjes op tijd opgehaald bij mijn homestay door een schattige, mooie dame die de chauffeuse voor de dag zou zijn. Tijdens de rit naar de rivier maakte ik kennis met een 3 tal Fransen die hetzelfde programma zouden doen. Op locatie werden we opgedeeld en zou ik de boot moeten delen met 1 coole Zweed en 2 Italianen. Tezamen met de gids was onze boot 5 man zwaar. De Zweed en ik hadden beiden een avontuurlijke downhill rit voor ogen; de Italianen leken wat meer 'tranquillo' voor ogen te hebben gezien hun lichaamshouding. Het was een lachwekkend contrast. Het werd echter snel duidelijk dat de boot te zwaar was doordat we (te) geregeld vast kwamen te zitten, om nog maar te zwijgen over de wijze waarop het gewicht onze boot afremde. Toen we midden in een grote stroomversnelling tegen een rots botsten en de boot helemaal over de kop sloeg en alle inzittenden gelanceerd werden werd het onverwachts ineens erg spannend. In een fractie van een seconde werd ik door de sterke stroming van de rivier onder water meegetrokken, gelukkig kon ik snel naar de oppervlakte zwemmen en zag ik vervolgens dat onze groep helemaal uiteen was gevallen. De ene Italiaan had zich zo'n 10 meter achter mij aan een rots vastgeklampt, de ander leek nog geen houvast gevonden te hebben en werd verder door de stroming meegesleurd en in de verte zag ik dat de gids met moeite probeerde de boot te controleren. Instinctief sprong ik de rivier om de boot veilig te stellen. Ik knalde met mijn borst over rotsen heen en besefte me later dat de vulling van mijn vest serieuze verwondingen had voorkomen. Net voordat ik de gids bereikte las ik aan zijn gezicht af dat ik net te laat was en hij de boot niet langer aan het touw kon vasthouden. Ik sprong opnieuw midden in de stroomversnelling en snelde naar de boot die ik met mijn rechterhand kon vastgrijpen, deze was zwaarder dan ik had verwacht en ik werd meters meegetrokken voordat ik eindelijk tot stilstand was gekomen aan de oever van de rivier. Ironisch genoeg waren het de Italianen die beiden fikse schaafwonden hadden oplopen. Na dit spannende incident ben ik op eigen initiatief bij de 3 Fransen in de boot gekropen en vanaf dat moment was de hele ervaring totaal anders. Van een boot met 2 fanatiek peddelende maar ongecoördineerde projectielen (de Zweed en ik) in combinatie met 2 luie, overweight Italianen naar een boot met een strak op elkaar afgestemd team van Fransen. Wel even wennen want ineens was er een Franse kapitein die commando's zat te brullen. Pijnlijk snel werd het duidelijk dat de Zweed en ik een volkomen verkeerde tactiek hadden gehanteerd. Tussen de commando's door gaf de Fransman uitleg over de ideale route en wanneer te peddelen etc. Vol gas knalden we de rivier af. De heenweg (in de auto) waren de Fransen vooral met elkaar in weer, de terugweg waren we allemaal dikke vriendjes en waren het vooral de kapitein en ondergetekende die elkaar met een knipoog zwart zaten te maken. Zo zie je maar weer hoe (lichamelijke) activiteiten een band kunnen smeden.

Terug in Ubud wilde ik nog snel even het monkey forest bekijken, want apen fascineren altijd. Ik maakte het tot doelstelling om zoveel mogelijk banaantjes aan de kleine aapjes te geven. Dat wil zeggen, de dominante apen ontwijken en zo onopvallend mogelijk de kleintjes banaantjes toeschuiven. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, haha! De eerste tros bananen hield ik in een donkere plastic zak onder mijn t-shirt, ten hoogte van mijn linkerheup. Dit zou niet opvallen was de achterliggende gedachte. De eerste vier apen passeerde ik probleemloos. Net toen ik dacht dat mijn tactiek succesvol was, begon er een mans mannetje mee te lopen. Hij liep op ongeveer vier uur naast me mee in dezelfde pas en straalde gewoon uit dat hij doorhad dat ik iets verborgen hield. Hij versnelde zijn pas en keek onderzoekend naar mijn linker lichaamshelft, en toen ging het allemaal heel erg snel. Met één tussenstap sprong hij op mijn bovenbenen en klom hij vliegensvlug naar mijn linkerkant waar hij aan mijn arm begon te trekken totdat ik het zakje met de tros bananen als een geschrokken meisje los liet. What. the. fuck. Dat gaat me niet nog een keer overkomen dacht ik bij mezelf. Bij de andere uitgang haalde ik nog een trosje bananen en hanteerde een andere techniek: ik brak de bananen een voor een af en zorgde dat ik ze makkelijk kon 'afgeven'. Vervolgens lokte ik de dominante apen naar een plekje en leidde ze af waarna ik weg sloop en met flinke looppas banaantjes bij de kleinere aapjes liet vallen. Op een gegeven moment kwam er een dominant aapje achter me aan gerend en sprong hij een kleiner aapje omver die net het banaantje van de schil had ontdaan, pakte deze banaan af en ritste de laatste 2 banaantjes uit mijn hand. Vervolgens ging hij ergens op een rand zitten en at op arrogante wijze de banaantjes op. Het kleine aapje probeerde nog wat te ritselen maar de dominante aap gaf hem telkens een aardige beuk met zijn rechter voet, zonder verder ook maar een lichaamsdeel te verroeren.

's Avonds stond het bijwonen van een traditionele dansshow op het programma, een absolute 'must see' naar mijn mening. Een soort van orkest in traditionele kledij bracht gamelan muziek ter gehore. De wijze waarop de verschillende deelnemers op elkaar waren afgestemd was indrukwekkend. De ritmische klanken van de 10+ klokkenspelen - bij gebrek aan een betere term - zorgde voor een aura van mystiek en onheilspellend, aansluitend bij mijn initiële kennismaking met nachtelijk Ubud. Vervolgens werden er verschillende spelen opgevoerd, alle participanten droegen prachtige, traditionele gewaden met opmerkelijk veel detail. Gelukkig had ik een programmaboekje waarin de dansen nader werden uitgelicht zodat ik de context enigszins kon begrijpen. Een absolute aanrader voor eenieder die Ubud ooit gaat bezoeken.

WILD ADVENTURES IN MUNDUK

Terug bij de homestay heb ik nog even met Wadji gepraat en kon ik zijn de laptop gebruiken om nog wat aan mijn blog te werken. Vervolgens heb ik afscheid genomen en stapte ik op de scooter om naar Munduk af te reizen. Het was inmiddels elf uur en ik zou volgens google maps zo'n anderhalf uur onderweg zijn. Daarbij had ik in de eerste instantie geen rekening gehouden met een veranderd landschap en toenemende kou. Hoe dichter ik bij Munduk kwam, hoe meer uitdagende bochten en steile hellingen. Toen ik eindelijk in Munduk was aangekomen werd duidelijk dat het vinden van een slaapplaats ook hier een opgave zou worden. Munduk leek op de map niets anders dan een aantal wegen zonder centrum. Op deze momenten verweet ik mezelf de gebrekkige voorbereiding, maar genoot ik gelijkertijd van het onbekende, het avontuurlijke. Ergens op een heuvel vond ik een huisje waar een aantal scooters voor stonden geparkeerd. Ik ging naar binnen en zag dat er een groepje jongeren aan het poolen was. Met handen en voeten probeerde ik uit te leggen dat ik een slaapplaats zocht. Helaas werd ik niet begrepen maar dankte ik voor een kopje warme thee die ik met bibberende handen aannam. Ik ging via dezelfde weg terug en zag dat de benzine indicator de E aanwees. Ik nam een andere afslag en maakte een afdeling van enkele km's. Er werd een resort aangegeven, nog 1,2 km! Hoopvol reed ik over de oprijlaan om vervolgens te zien dat er geen hond te bekennen was. Wel zag ik een beschutte plek waar normaliter de bewaking of iets dergelijks zat. Ik dacht bij mezelf dat dit mijn beste optie was om te overnachten. Ik zou de Jony (de manager van Adventures and Spirits) mijn locatie per e-mail kunnen doorgeven voor de pick-up de volgende ochtend. Ik besloot nog een gokje te wagen en iets verder naar beneden door te rijden. De kon de kou in mijn tenen voelen en mijn lichaam schreeuwde om een warm bed. Een paar honderd meter verder zag ik een resort waar iemand leek rond te lopen. Toen ik de oprijlaan opreed ontwaakten er 2 pitbulls op zo'n 50 meter afstand die langzaam mijn kant op kwamen lopen. Ik hoefde niet te plassen, anders had ik mogelijk wat vocht verloren op dat moment. Ik riep naar een van de bewakers de honden op afstand te houden. De honden waren nu binnen handbereik en ik stond ze met samengeknepen billetjes aan te staren. De bewaker riep iets en de honden draaiden zich rustig om en liepen weg. Zucht. De manager riep me welkom vanaf de entree, enkele trappen boven de plek waar ik stond. Ik stapte af en liep hem tegemoet. Wat ik van het resort kon zien zag er bijzonder goed en luxueus uit. Na verhaal te doen van mijn reisplan bood de manager mij een van de huisjes aan tegen een zeer hoge korting (prijzen stonden op een A4tje afgedrukt). Ik kon mijn geluk niet op en omhelsde de manager. Ik belde gelijk even met Jony - het was inmiddels half 2 - om aan te geven waar ik was. Hij vroeg of ik net pas was aangekomen. 'Wow Tyson, you drove all the way to Munduk at night, you're indeed an adventurous guy, that's even for us a very challenging ride. I'll arrange the pick up, get some good sleep and we'll see you tomorrow morning'. Het huisje overtrof mijn dromen; een reusachtig sprookjesachtig bed; een balkon met lederen relax fauteuils; een 'open' badkamer met mini boompjes en planten (geen nepperds) en een gevulde koelkast (free of charge). Ik nam een warme douche en dook het bed in.

De volgende dag arriveerde de pick-up een half uur later, ik maakte kennis met een grote Amerikaan, P.J. Tijdens de rit naar Gitgit maakten we nader kennis en vertelde hij me dat hij een 'contract firefighter' was gestationeerd in Noord Afrika. Op basecamp voegde zich een Amerikaans stel bij ons en was de groep compleet. 2 jonge indo's stelden zich voor als onze gidsen en gaven kort wat instructies. We zouden eerst zo'n 45 minuten bergopwaarts lopen en vervolgens verschillende watervallen afdalen en hier en daar wat sprongen maken. Dit was mijn eerste keer rappellen en de watervallen zorgde voor een coole twist. Na een aantal afdelingen keek de techniek af bij de indo's, die keken niet vooruit naar de voeten zoals wij deden, maar over de schouder naar het af te leggen gedeelte. De change of tactics maakte het dat ik de watervallen 2x zo snel afdaalde, met bijbehorende adrenaline boost. Een van de hoogte punten was een sprong van zo'n 10 meter. Dit was thusfar het coolste wat ik tot nu toe had gedaan. Na een heerlijke Indische afscheid werden we netjes bij ons resort afgezet.

Terug in Munduk had ik nog een uurtje voordat het donker zou worden. Ik haastte me naar een uitkijkpunt van waar de zonsondergang over 2 meren zou reiken. Helaas blokkeerden de wolken het zicht maar was het uitzicht desondanks indrukwekkend. Hier raakte ik aan de praat met een kunstenares die me al vrij snel vrij persoonlijke vragen begon te snellen, overigens iets dat niet ongebruikelijk is op Bali. Ik vertelde haar waar ik verbleef en vroeg of ze zin had om iets verderop iets te gaan eten. Ze sloeg mijn aanbod af en ik nam afscheid. Nadat ik gegeten had reed ik terug naar het resort. Tegenover het resort stond de kunstenares me op te wachten, althans zo leek het. Ik wist niet zo goed wat ik met de situatie aanmoest en vroeg uit beleefdheid of ze iets wilde drinken bij mijn huisje. Over een tijdspanne van 2 uur hebben we een diepgaand gesprek gevoerd, waarbij ze aangaf in Munduk te ontsnappen aan haar drukke leven in Kuta. Ze was begin dertig en gescheiden. Haar gezicht verried een slopende levensstijl die ze later in woorden bevestigende. Op een gegeven moment erkende ze met tranen in haar ogen eigenlijk diep ongelukkig te zijn waarna ze opstond, haar longsleeve shirt iets omhoog trok en mij enkele littekens op haar buik en polsen liet zien. Ze had reeds 2x geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik vertelde over een donkere periode uit mijn leven, hoe dit nu tot het verleden behoorde en de mooie dingen die ik sindsdien heb mogen ervaren. Ze vertelde dat ze in geen tijden meer zo'n open en diepgaand gesprek met iemand had gevoerd. Ze gaf me een intense knuffel en bedankte me nogmaals voor het gesprek.

's Ochtends was de pick-up voor 'Munduk Adventures' stipt op tijd; een komodo - offroad 4x4 buggy - stond met draaiende motor te wachten bij de entree met 2 glimlachende indo's ernaast. Omdat er maar 2 zitplaatsen waren, ging een van de indo's op het dak. Tijdens de rit naar basecamp werd de sfeer gelijk gezet: veel lachen en lekker ouwehoeren. Er werd mij verteld dat ik de enige was die een tour had geboekt die dag; met andere woorden, ik zou bij alle activiteiten een op een met een guide doen. Ik werd nog vrolijker. Het basecamp was gelegen aan de top van een heuvel en leek meer op een grote villa. Op de parkeerplaats stonden 2 handjes vol komodo's en binnen zag ik glimmende mountainbikes hangen. Alles rook en zag er nieuw uit. Ik werd opgevangen door een zeer opgewekte (en vermoedelijk homoseksuele) manager die me welkom heette met koffie. Hoewel Damian mijn voorkeuren had doorgegeven werden de opties doorgelopen en mocht ik mijn programma samenstellen. Ik wilde het meest extreem mogelijke doen en kwam daarom uit op: 1) downhill mountainbiken 2) hiken door restvelden met 'commentaar' van een gids en 3) racen door de jungle terug naar basecamp. Ik stond letterlijk te springen van energie wat overdraagbaar leek want het groepje indo's dat zich om me heen had verzameld deed gezellig mee. Nog even bellen met de baas van de toko om het programma te bevestigen en een prijs af te spreken. Een red bull en banaan later fietste ik een rondje op een van de mountainbikes. Banden oppompen, zadel verzetten en goooo!!! De rit was 85% downhill en by far de meest extreme, adrenaline pompende activiteit die ik tot nu toe heb gedaan (en inmiddels zijn we al ruim 2 weken in Vietnam - correctie Cambodja). Man o man wat heb ik genoten van deze thrill ride. Ik heb slechts enkele minuten van de rit op het zadel gezeten, voornamelijk bij de stukken waar we moesten klimmen. Tijdens de afdaling stond ik op de trappers met licht gebogen knieën om de klappen op te vangen. De weg was grotendeels niet geasfalteerd en was bezaaid met kleine en grote stenen, hellingen (afdalingen) waren soms zo steil dat de rem er voor 70% op zat. Zo'n 40 minuten in de afdaling knalde de guide op een grote steen en vloog hij bijna over de kop, op werkelijk magistrale wijze kon hij zichzelf corrigeren en daarmee voorkwam hij een harde val. Toen we 5 minuten later even een stop maakten zei hij op de meest droge wijze: 'I almost fall, lucky me'. Het laatste gedeelte van de rit was door een dorpje waarna we uitkwamen bij uitgestrekte en verlaten reisterrassen. Wat baal ik ervan (nog steeds) van dat ik in Indonesië nog geen GoPro had want ik had graag deze thrillride met jullie gedeeld.

Ik had opgemerkt dat we een schooltje waren gepasseerd en vroeg of we daar even konden buurten; het was een kleine middelbare school met zo'n 6 klaslokalen. Leuk om zoveel prachtige gezichtjes bij elkaar te zien en de manier waarop ze reageerden. Ook de schooldirectie stond open voor een praatje en gaf belangstellend een korte tour. De rijstterrassen waren verlaten en dat had te maken met een grote hindoe ceremonie in het dorp waar schijnbaar iedereen deel van uitmaakte. De jonge guide ̣- broer van de gids met wie ik de afdaling had gedaan - had overal wel wat over te vertellen; blaadjes, takjes, vruchten, zaadjes, bomen, waterstromen etc. Echt fantastisch om zo'n wandeling te maken met zo'n kennisrijk mannetje. We liepen op een 'siesta' hutje af; dit was een overdekte zit- en ligplaats voor de rijstplukkers tijdens de heetste uren van de dag waarop er niet gewerkt werd. We namen hier plaats en keken uit over de rijstterrassen met op de achtergrond de spirituele klanken van de ceremonie die nog een extra dimensie kregen door de geluidvervorming van het landschap. Ik vroeg of de guide alvast vooruit wilde lopen en mij een paar minuutjes alleen wilde laten. In diepte stilte genoot ik, bijna in trance maar helder van geest. De sereniteit en schoonheid van dit moment drong diep tot me door. In een flits schoten herinneringen door me heen en voelde ik een mate van dankbaarheid en geluk zo intens dat er spontaan een traan over mijn wang rolde.

Na de wandeling zijn we doorgegaan naar een verlaten waterval. De waterval zelf imponeerde nauwelijks, het kleurrijke bloemenlandschap eromheen des te meer. Terug bij de ingang stonden de komodo's klaar om te vertrekken. Ik naam plaats achter het stuur en heb het grootste gedeelte van de rit plankgas door de jungle geracet. Weer zo'n GoPro slik momentje. Om deze pijn iets te verzachten heb ik met een handcamera in mijn rechterhand - linkerhand aan het stuur - de rit zo goed mogelijk geprobeerd vast te leggen, als ik het mij goed herinneren heb ik de gids naast me ook af en toe gefilmd, hilarisch. Helaas gebeurde er iets onverwachts: de motor begaf het vrij plotseling midden op een helling. We waren met 2 komodo's dus kon ik 'overstappen' in het tweede racemonster. Niet veel later knapte er een aandrijfkabel waardoor we alles bij elkaar zo'n anderhalf uur hebben moeten wachten totdat er versterking kwam vanuit het basecamp. Goed gezelschap en belangstellende lokale bewoners met wie ik in staat was te communiceren d.m.v. de gids maakten dit een aangename stop.

Terug op basecamp werd ik zeer ontvankelijk opgewacht en werden er gemeende excuses gemaakt voor de problemen met de komodo's. De manager belde zelfs nog even om persoonlijk excuus te maken. Na een heerlijke warme douche stond er een 3 gangen diner op me te wachten. Omdat ik de enige 'gast' van de dag was, kon ik in mijn eentje plaats nemen op de grote serre met uitkijk over het prachtige heuvelachtige landschap van Munduk. Weer zo'n bijzonder zen momentje. Tot slot verse koffie met een Balinees rijst dessert en dikke knuffels van alle werknemers die er nog waren. De manager maakte nogmaals zijn excuus en zei zoiets als 'You very special man Tyson, we never had guest like you' met een moeilijk te ontcijferen blik in zijn ogen, dat was een tikkeltje ackward haha..

MOUNT BATUR (ARLITA)

De volgende stop was Lovina, een slaperig dorpje met een zwart lavazand strand waar de grootste attractie het 'bekijken' van dolfijnen is, althans voor mij. 's Ochtends vroeg op, ter plekke nog even flink gehussled worden ('other people not show up, you pay for them') en een redelijk teleurstellende rit van 3 uur. Toegegeven wel dolfijnen van dichtbij gezien, maar de hele ervaring wordt verpest door de vele boten (25 - 30 stuks) die uitvaren en als retards op de plek afracen waar de dolfijnen zijn gespot. Deze vorm van 'interactie' tast zonder twijfel het ecosysteem aan, en daar pas ik liever voor. Lovina kon mijn interesse verder niet wekken dus ben ik na een korte tussenstop bij een lokale markt en hotspring doorgereden naar Arlina om de mount Batur (vulkaan) te gaan beklimmen. Waarschijnlijk heb ik ergens een afslag gemist want ineens ging de geasfalteerde weg over in een zandweggetje met stenen. Ik besefte op een gegeven moment dat ik haast wel een afslag gemist moest hebben en er 2 opties waren: 1) terugrijden naar de 'grote weg' en de juiste afslag nemen of 2) doorrijden en vertrouwen op mijn intuïtie. Tja, als je me een beetje kent weet je dat dit eigenlijk niet echt een optie was. Hoe moeilijk kon het ook zijn; zo'n 25km in zuidelijke richting doorrijden conform de verraderlijke google maps kaart, want hoogteverschillen worden niet aangegeven. Deze rit topte alle andere ritten tot nu toe op alle vlakken. Steile hellingen waar ik helemaal voorover gedoken met moeite op kwam; dikke mistwolken; afdalingen over 'wegen' die bestonden uit grote en kleine stenen, echt ongelooflijk en geweldig tegelijkertijd! Op een gegeven moment was er wel een serieuze vrees dat ik zonder benzine zou komen te zitten en/of de scooter het zou begeven. Benzine kon ik met dikke mazzel ergens bij een huisje op een helling kopen - alle familieleden kwamen even gezellig buurten op het moment dat ik aankwam, leuk! - en de scooter hield het vol. Toen ik na een uur ofzo eindelijk een vlakke, geasfalteerde weg aantikte merkte ik pas wat voor een aanslag deze rit om mijn lichaam had gemaakt; de spieren in mijn armen voelden verzuurd aan en ik had meerdere wonden op mijn voeten. Maarrr het was het allemaal meer dan waard! In Arlina vond ik net voordat ik het dorp uitreed een soort van resort waar ik mijn scooter parkeerde. Een ceremonieel geklede jonge man - Arista - liet me zien wat mijn opties waren, geïnteresseerd vroeg hij wat mijn verdere plan was. Ik gaf aan bij voorkeur een op een met een gids de vulkaan te beklimmen en na het klimavontuur door te reizen naar Gili Trawangan (dat zou op gepaste wijze de laatste bestemming in Indonesië worden). Hij kende wel iemand en zou alles voor me kunnen regelen voor een prijs waar het label 'too good to be true' op geplakt kon worden. Ik dropte mijn spullen in mijn hutje voor de korte nacht (03.30 zou ik gewekt worden door de gids) en heb de allerlekkerste vis van mijn leven gegeten, gevangen in het nabij gelegen meer en bereid volgens grootmoeder's recept door moeders, met limoengras en knoflook (en andere kruiden die mij nog steeds onbekend zijn). Tijdens het wachten werd ik door Arista voorgesteld aan zijn grote familie, en door hen hartelijk ontvangen. Wat een geweldige mensen waren dat! Arista - 24 jaar - was al getrouwd en had 2 kinderen, ik vroeg wie van de dames zijn vrouw was, waarop hij antwoordde: 'you remember the two women when we first talk, the big one is my wife'. De dame waar hij naar verwees had een normaal posteur, iets 'forser' dan de andere. De omschrijving 'the big one' was in deze context dan ook ongepast, maar daardoor niet minder grappig.

Na het eten mocht ik (gratis) gebruik maken een van de hotspring hottubs, waar ik heerlijk met een muziekje heb ontspannen (met een buitentemperatuur van ca. 13 graden); de tweede keer in een natural-hotspring-tub, in mijn eentje met muziek onder de sterren. Gesloopt stapte ik in het bed en deed ik de avontuurlijke rit nog eens over in mijn dromen. Knock knock.. Huh wat? Knock knock 'Mr. Tyson, are you awake?' Oefff, mijn lichaam was voelbaar nog niet helemaal hersteld van alle activiteiten van de afgelopen dagen in combinatie met de geringe nachtrust. Na een ontbijt bestaande uit koffie (wakker worden) en een banaan (energie) nam ik plaats achter op een scooter en reden we naar het startpunt van de hike. Het licht van de maan scheen over het landschap en maakte dit plaatje tot een surrealistisch geheel, het feit dat ik nog in het proces zat van wakker worden speelde hierin ook een rol. Onderweg, hobbelend over met stenen bezaaide paden, maakte ik nader kennis met deze 34 jarige neef van Arista en kreeg ik een beeld van de 'hike'. We parkeerden de scooter en de gids overhandigde een zaklamp. In een flits zag ik Paul's gezicht voorbij schieten; de ledlenser die ik klaar had gelegd vergeten! Fuck! Dan maar met een zaklamp. Ik wilde de vulkaan niet zomaar beklimmen, ik wilde er een training van maken. De gids vond het allemaal prima en nam het voortouw. We waren nog geen 5 minuten onderweg of ik dacht al bij mezelf 'dit gaat allemaal wel erg rap'. Dit was echter precies wat ik wilde en het zou niet de eerste keer zijn dat ik mezelf zou tegenkomen. Bij het inhalen van een van de eerste groepjes maakte ik een misstap en tikte de beschermende kap van de zaklamp stuk. Na zo'n 15 minuten klimmen begon ik zo heftig te zweten dat ik al mijn kleding op mijn boxer na had uitgetrokken en de klim vervolgde in mijn blauwe short. De gids stond erbij en keek ernaar (moet je bij zijn geweest, prachtige vent!). Dit was misschien wel de vriendelijkste persoon die ik heb leren kennen; een man met een gouden hart. Aangekomen bij het 'sunrise' punt was ik helemaal kapot. Voorover gebukt stond ik naar lucht te happen, het eerste moment dat ik de snijdende kou een beetje begon te voelen. Ik keek naar de gids en had er - als ik er op dat moment de energie voor had - smakelijk om kunnen lachen: zonder ook maar enigszins zwaar te ademen stok hij op zijn gemak een sigaretje op. We waren een van de eersten op dit punt aangekomen, waardoor de gids in alle rust wat kennis met me deelde; vanaf 1804 zijn er 26 vulkaanuitbarstingen geweest, de laatst was in 2000 toen er een compleet dorp is weggeveegd. De snelste klimtijd van een van zijn 'klanten' stond op naam van een Duitser met 45 minuten, daarna volgde ik met 54 minuten (in een 'normaal' tempo was de klimtijd een kleine 2 uur). Een tweede moment dat Paul door mijn gedachten flitste; welke tijd zou hij neerzetten? Arista's neef vertelde dat hij - en met hem de hele lokale bevolking - verder in de landbouw werkten; zijn familie kweekten verschillende gewassen. Ook hij had 2 (of 3) kinderen, de oudste was 14 jaar. Na de zonsopgang - die grotendeels door wolken werd geblokkeerd - liepen we iets verder naar het hoogste punt van de mount om daar te ontbijten. Arista's neef nam me mee naar een gat in de helling waaruit gloeiend hete stoom kwam. Hierin legde hij een paar eitjes en een tros bananen in die later werden gebruikt als broodbeleg. In de tussentijd had ik mijn kleding alweer aangetrokken en nam ik de omgeving - die met elke minuut beter werd verlicht - in me op; de omringende kraters waren fascinerend. Helaas moest het uitzicht met meer dan 40 mensen gedeeld worden. De drukte was mijn voornaamste reden om niet te lang te blijven hangen, dus kon de afdaling - op snelheid - via een omweg worden ingezet (deels gefilmd). Terug 'thuis' heb ik Arista's neef een flinke fooi gegeven (Bali is ook dé locatie waar ik met veel plezier de meeste fooi heb gegeven).

A LITTLE PIECE OF RELAXATION AT GILI T

Arista zou me per scooter vergezellen naar Padangbai waar ik per 'fastboot' (soort van grote speedboot) door zou reizen naar Gili Trawangan (grootste en populairste van de 3 Gili eilanden). Ik was ruim op tijd klaar en begon een beetje nerveus te worden want Arista leek geen haast te hebben terwijl de google map's tijd begon weg te tikken. Eindelijk het signaal voor vertrek; met full gear racete ik achter Arista aan (die achterop bij een vriend zat). Deze rit van ruim een uur scheurden we bijna continue plankgas, de zeldzame momenten dat we stopten merkte ik iets van de warmte en begon ik vrijwel gelijk te zweten. Met volle concentratie probeerde ik de 2 boys niet uit het oog te verliezen want we namen een shortcut en ik vreesde anders niet op tijd te komen en de boot te missen. Daardoor heb ik niet in ontspannenheid van het prachtige landschap waar we doorheen scheurden kunnen genieten of de vele, uitnodigende dorpjes waar we - met gematigde snelheid - doorheen reden. Ook de uitgestrekte rijstvelden, kokosnoot- en bananen en andere tropische boomvelden links en rechts waren de moeite waard om even voor te stoppen. Af en toe keek Arista - die overigens geregeld iets achterovergeleund met z'n telefoon zat te spelen - achterom om te zien of ik nog steeds volgde. De adrenaline pompte weer eens vol door mijn lijf want één fout - mogelijk veroorzaakt door een ander - zou fataal kunnen aflopen. Aangekomen bij de opstapplaats hadden we nog 5 minuten marge, dat door Arista werd afgedaan als 'I say to you many time'. Gotta love it. We namen afscheid met een knuffel en als laatste passagier stopte ik aan boord.

De nieuwe aankomelingen worden door opgewacht door groepjes (friendly) hustlers die door de meesten worden genegeerd. Onder het motto 'don't hustle a hustler' ben ik vaak niet beroerd om een gesprek aan te gaan. Zo belandde ik in 'Duarsa homestay' voor een zacht prijsje. Het is me eigenlijk tot de laatste dag een beetje onduidelijk gebleven wie de tent nou eigenlijk runde, dat maakte ook niet uit want het was met alle indo's (en de andere gasten) gezellig en alles verliep er op z'n relaxte gangetje. Er hingen altijd een groepje indo's op een soort van gemeenschappelijke ruimte rond; bamboe banken, muziekje (3,5mm jack) en wiet, veel wiet. Het feit dat politie op de Gili's afwezig is geeft bepaalde vrijheden waar door de locals - en toeristen - dankbaar gebruik van wordt gemaakt. De afwezigheid van gemotoriseerde voertuigen voegt gewicht toe aan de 'rust' waar velen hier voor komen. De eerste avond ben ik samen met een van de indo's naar de avondmarkt gegaan waar ik zonder uitzondering elke volgende avond mijn maaltje ging halen met gebbq'de inkvis indo stijl op nummer 1. Gili Trawangan heeft echt alle ingrediënten in huis voor een uitermate relaxed verblijf; 'no worries be happy' lijkt hier de lijfspreuk. Daarnaast kan er vrij goed gefeest worden - met een uitstapje naar Gili Air voor de beruchte full moon party wordt gehouden, helaas heb ik deze moeten missen - en is er een concept gaande waarbij één bar/club elke avond mag door knallen tot 4 uur ofzo, elke avond een andere tentje zonder avondklok waardoor er automatisch een beetje diversiteit in het nachtleven ontstaat. Zoals de meeste van jullie weten is stilzitten niet aan mij besteed. Ik probeerde elke ochtend/middag in te vullen met activiteiten en 's avonds na de avondmarkt zat ik vaak met de indo's te chillen voordat we een drankje (en dansje) gingen doen bij een van de barretjes. De eerste dag ben ik op zoek gegaan naar de snelste mountainbike die ik kon vinden en heb ik een tour gemaakt over het eiland met hier en daar een stop voor wat oefeningen, waarna ik op zoek ben gegaan naar de enigste gym op het eiland. De tweede dag heb ik min of meer dezelfde eilandtour gedaan, maar dan ter paard. 's Middags ben ik gaan duiken met een onwijs relaxte gozer, Wayan. Ik hoorde later van de manager van de duikschool dat deze Wayan 'one of kind' was, zowel qua persoonlijkheid en als duikmaster en bij elke duikschool op het eiland had gewerkt en één van Indonesië's beste duikers was. Niet vreemd dat er gelijk zo'n chemie was hihi. Waar ik tijdens alle duiken in Thailand geen enkele keer een schildpad en/of haai heb gezien, was het met Wayan de eerste keer gelijk raak. Nog geen vijf minuten onder water en Wayan wees naar een reusachtige schildpad, prachtige beesten. Niet veel later nog een en daarna zwom er een haai op zo'n 10 meter afstand voorbij. Ik kon mijn geluk niet op; de eerste duik gelijk 3 reuzenschildpadden én 3 witte witpuntrifhaaien!!! In tegenstelling tot Koh Tao is de duikconcentratie (e.g. hoeveelheid duikers) veel lager, dat resulteert in veel ontspanner duiken en meer 'ruimte'. Daarbij komt dat ik beide duiken alleen was met Wayan. De tweede duik (volgende dag) zagen we een van de haaien hibernaten op de bodem van de oceaan. Voorzichtig hebben we toenadering gezocht en naar mijn gevoel zo'n 2 minuten op slechts meters afstand op onze knieën dit waanzinnige beest in al haar schoonheid mogen observeren. Ineens 'schrikte' de haai wakker en zwom hij enkele rondjes om ons heen. Ik zou jokken als ik zou zeggen dat ik niet een beetje bang was; ik cirkelde dan ook nerveus met de haai mee zodat Wayan altijd tussen mij en de haai in was. Toen ik hem dit later op de boot vertelde, lachte hij me uit 'not so tough under water Tyson'. Fair enough haha. Op Duarsa was er ook ruimte voor wat diepzinnigere gesprekken. De jongens waren allemaal ook wat ouder en hadden zelf ook gereisd (buiten Indonesië). Op de tweede dag maakten we kennis met Nicole - een Amerikaanse vrouw van 30 - die probeerde met een grote zonnebril de brakheid van een avondje flink stappen en drinken te verbergen. Ontbijt alleen voor de gasten, dus kwam ze 's avonds op ons aangeven gezellig buurten. Vanaf het moment dat we een keer samen zijn gaan eten werden we eigenlijk een soort van matties (in het begin was ik niet zo gecharmeerd van haar). Samen met Wayan (eigenaar homestay, niet te verwarren met de duikbaas) en Ading vormden we een goed viertal. Dit leek Wayan ook zo te zien want hij stelde aan Nicole en mij voor om de laatste dag van mijn verblijf naar Lombok te gaan, waar hij ons een tour wilde geven (hij komt hier vandaan). Vereerd stemden we in. Uiteindelijk ging er nog iemand mee en zaten we met vijf personen in een gehuurde auto, Wayan sportief achter het stuur. We stopten ergens langs de weg om 'verse' vis te eten bij een van de vissershutje. De aan een spies gerijgde, stevig gemarineerde vis was om de bek aan te branden maar smaakte verrukkelijk. Little did we know, de vis zou ons later - met uitzondering van Wayan - aan parten spelen. We reisden door naar de attractie van de dag; een waanzinnig hoge waterval. Om er te komen moesten we trappen op en af, een rivier(tje) oversteken en rots(jes) beklimmen. De +/- 45 meter hoge waterval was door de sterke kracht van het neervallende water niet benaderbaar (én het water was verrassend koud), desondanks meer dan de moeite waard. 's Avonds hebben Wayan en Ading Nicole en mij meegenomen naar verschillende lokale clubs. In vergelijking met Bali en de Gili's is Lombom aanzienlijk minder toeristisch. De toeristen die ik er (kort) heb gesproken verbleven juist om die reden op Lombok en leken er te zijn gestrand. Nicole en ik verheugden ons op een laatste avondje stappen maar kwamen bedrogen uit; in de eerste clubs werd er verrotte dance/trance/techno muziek gedraaid door aantrekkelijke, vrouwelijke dj's op hakken om het uur afgewisseld met live bands of karaoke. In de laatste clubs waren het alleen maar live bands en in de allerlaatste club werd er Indonesische techno gedraaid (wat een bagger!). Allemaal behoorlijk kut. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed. De volgende dag nam ik afscheid van Nicole en de Indo's en reed ik - voor de verandering - op mijn gemak van Padangbai naar Kuta waar ik de volgende dag naar Manilla zou vliegen. Ik had opzettelijk gekozen voor een laatste avond in Kuta omdat hier de beste mushroom shakes te krijgen zijn. Dit bleek ook deze avond een geslaagd recept voor een memorabele avond en daarmee misschien wel dé perfecte afsluiter van een geweldige kennismaking met Indonesië/Bali.

Het laatste stuk van dit verhaal is geschreven op 18 april vanuit Phnom Penh, Cambodja. Ondanks de lappen tekst is het onmogelijk om de diepe indrukken volledig te vertalen naar schrift. Bovendien zijn bepaalde ervaringen niet bestemd voor iedereen en deel ik die liever met bepaalde personen in een face to face situatie (of helemaal niet ;).

Tot slot: mijn telefoon én GoPro zijn in Ho Chi Minh City (Vietnam) gestolen. Ik heb besloten om de rest van mijn verblijf bewust geen nieuwe telefoon te kopen, communicatie zal dus voorlopig even via facebook en e-mail moeten gaan. Ik mis de whatsapp gesprekken (you know who you are) wel een beetje hoor!!

Nou, doei hè