Bangkok, Chiang Mai & Pai

For all non Dutch speaking people: check out the pictures in the public ‘Southeast Asian Adventures’ map on my facebook page. Pictures are in chronological order and comments in English, especially for you ;)

Holllaaaaaa..!!! Daar is ie dan, the first post straight out of Thailand, whaattttt uppp.. Hieronder - zal vast en zeker - een uitgebreid verslag van de eerste week+ volgen. Zoals eerder aangegeven was (is) mijn plan om de toeristische hotspots niet (te) veel aan te doen. Daar zul je hier dan ook weinig over lezen of zien.
Na een moeizame start (zie Bangkok) kan ik nu met volle overtuiging zeggen dat deze boy op zijn plek zit.. De knop is om.. De ontspannen Thaise sfeer is probleemloos overgenomen.. Zo wordt mijn leefritme nu al niet meer bepaald door de klok en is de vraag of het nu maandag, woensdag of vrijdag is, even lastig te beantwoorden als de vraag wat het noorden is (daar ben ik nooit echt goed in geweest). Okay, ik overdrijf een beetje (van het noorden natuurlijk ;) maar een fijn weekend toegewenst vanuit het prachtige Pai en enjoy the read, 3.. 2.. 1.. here we go..

Baddabing baddaboom baddaBangkok

De eerste associatie die ik met Bangkok had was Sao Paulo; een chaotische concrete jungle.. Alleen hier wordt het straatbeeld bepaald door kleurrijke taxi’s, tuk tuks, bussen, auto’s, motors, scooters en slechts heel af en toe een fietser. Mega grote billboards met totaal niet representatieve (mooie) mensen staan her en daar langs de grote wegen. Neon verlichting is bijna net zo gebruikelijk als lantaarnpalen bij ons; van reclameborden tot tuk tuks die net zo goed door kunnen gaan als mini discotheekjes. Stoplichten reguleren de drukke verkeersstromen en met grote aftellende getallen boven de lichten wordt aangeduid hoe lang men nog moet wachten (rood en oranje) of nog kan doorrijden (groen). Met 2 Dutchies die ik tijdens de vlucht had leren kennen ben ik op een taxi gestapt naar Khao San Road (Shana ;) want daar was het hostel van beide heren en ik dacht dat het aardig op mijn route naar het guest house waar ik zou verblijven was. Er was slechts 60% zicht door de voorruit omdat de andere 40% volgeplakt was met stickers en het plafond met verschillende geldbriefjes (op al het Thaise geld pronkt een prominente portret van de koning). De vluchtstrook (soms een krappe meter breed) wordt zonder uitzondering gebruikt als extra rijbaan. Evenals in Sao Paulo stap ik hier liever niet achter het stuur (van een auto).
Khao San Road was een interessante eerste kennismaking met wat Thailand - en in het bijzonder Bangkok - allemaal te bieden heeft; van met ladyboys gevulde barretjes, straatkarretjes waar allerlei eetwaar wordt verkocht waar de gemiddelde Nederlander met een grote bocht omheen loopt (denk bijv. aan gefrituurde insecten of gestoofde kippenniertjes), maar bovenal een toonbeeld van het Thaise leven, dat namelijk vooral op straat plaatsvindt.
Na de hostels van de Dutchies gevonden te hebben en een eerste drankje (cola voor mij) door naar het guest house waar ik de komende dagen zou verblijven, in een taxi. Hoewel het spitsuur reeds voorbij was duurde de rit van nog geen 3,5km langer dan 50 minuten. Het was maar goed dat de taxichauffeur precies wist waar hij moest zijn (zonder navigatie, overigens in nog geen enkele taxi aangetroffen) want het guesthouse zat verborgen in een miniscule zijstraat, zoals wel vaker het geval is in Thailand.
Het was niet moeilijk om Amina te herkennen, een leuke Deense meid met een grote bos (donker) blonde krullen met lichte kroes. Ze heette me gelijk welkom met een dikke knuffel en liet weten een kamer voor 2 nachten voor mij te hebben geboekt. Ik was helemaal stuk van de reis, tijdens beide vluchten (Amsterdam – Abu Dhabi, Abu Dhabi – Bangkok) op 2 uur na geen oog dicht gedaan. Tel daarbij op dat ik de aanloop naar het vetrek ook niet bepaald solide had geslapen en je kunt je enigszins voorstellen hoe uitgeput ik was. De kleine kamer met stapelbed en fan stelde niet veel voor (280TB/6,28EUR per dag) maar ik was al blij met het meest eenvoudige bed. Hoewel ik hunkerde naar slaap, moest ik genoegen nemen met slechts 3 uur slaap (als het niet minder was). De eerste dag in Bangkok is Amina met me meegeweest naar een Indiase tailer voor maatpakken (met dank aan Feroz!). De zaak – Boss Sukhumvit, daarbij mag vermeld worden dat ‘Boss’ niet bijster origineel is – wordt gerund door Peter, een gozer van begin 30 met een familie (3 kindjes) in India die hij om de 2 maanden opzoekt. Hij nam mijn maten op en met een helpende hand (oog) van Amina was de keuze eigenlijk snel gemaakt, foto’s en details volgen. Vervolgens zijn we een hapje gaan eten en kwamen we zonder er ons echt bewust van te zijn uit op Soi Comboy. Omdat we vrijwel continue volop met elkaar in gesprek waren was de omgeving eigenlijk niets anders dan décor. Pas toen we een Phat Thai (bordje gebakken noedels met pinda’s, verse groenten en een gebakken ei, vrijwel overal op straat verkrijgbaar voor een euro) hadden besteld en we hierop moesten wachten nam ik de omgeving in mij op. Deze straat was nog geen 300 meter lang en de meeste ‘tentjes’ waren net geopend. Op de verranda’s zaten uitgedoste vrouwen met way too much make up. Al snel realiseerde ik me dat de make up een duidelijk doel diende en was het zoeken naar een echte vrouw. Na de straat een keer op een neer te zijn gelopen heb ik moeten constateren dat het toch echt allemaal mannen waren, of transgenders, of.. zeg het maar.. In ieder geval geen naturel vrouwen. Deze realisatie maakte het eten er overigens niet minder op, sterker nog, dit was mijn eerste Thaise maaltje en dat smaakte verrukkelijk! Amina werkte dagelijks vanaf 18 uur dus had ik een ‘open’ avondprogramma. Echter was het tergende gebrek aan slaap steeds zwaarder op mijn schouders aan het drukken en merkte ik dat mijn neus verstopter begon te raken. Zelfs een dutje was me op dat moment even niet gegund. Hoewel het guesthouse goed gevuld was met gezellige Nederlanders en (wat minder benaderbare) Denen koos ik ervoor om alleen op pad te gaan.
De tijdloze compilatie Berghain 04 vergezelde mij tijdens de eerste (avond)wandeling. Lekker doelloos cruisen is mijn manier om een gevoel te krijgen bij een (nog) onbekende omgeving. Na nog geen 30 minuten en verschillende zijstraten liep ik ineens in omgeving die het best omschreven kan worden als een achterbuurt. Straten werden steegjes en ik voelde voor het eerst een licht gevoel van ongemak. Elk steegje ging over in een ander (nog) slecht(er) verlicht steegje en de huizen (voor Thaise begrippen, in Nederland komt de term ‘krot’ dichter in de buurt) waren aan weerszijden met gemak te betreden. Heel af en toe kwam ik iemand tegen die mij tegemoet liep of ergens zat te zitten ( ;) maar in alle gevallen was er geen interactie. Ik weigerde mijn telefoon te pakken (om te zien waar ik was) of om terug te lopen. Ik wist dat vroeg of laat de skybar zou opduiken en ik zo de weg uit dit doolhof kon vinden.
Eenmaal terug in het hostel stond Amina al op het punt om de bar af te sluiten en gingen we met een klein groepje naar de skybar; een openlucht bar op de 64e verdieping van een luxieus hotel. En ja, het uitzicht is werkelijk adembenemend. Vanzelfsprekend kon een gepast drankje niet uitblijven en heb ik genoten van een voortreffelijke caipirinha (690TB/15,48EUR). Aan het gezelschap had zich inmiddels een kleurrijke (zie foto’s) Duitser toegevoegd, Sascha. Hoewel we elkaar al hadden ontmoet, was dit te plek waar we echt kennismaakten.
De volgende dag heeft Amina de lead genomen en hebben we (+ Sascha) een paar hotspots aangedaan per bootje, naast de Skytrain een van de meest efficiente manier van (openbaar) vervoer. Mijn verstopte neus was inmiddels overgegaan tot een continue lopende neus en mijn ogen hielden maar niet op met tranen. Op tijd naar bed want zondag was wederom een drukke dag met een fietstocht van ca. 6 uur en de eerste pas sessie bij Boss Sukhumvit. De fietstocht was absoluut een van de hoogtepunten van Bangkok; met een bijzonder energieke en onbedoeld grappige Thaise gids (v) en groep van ca. 10 personen door allerlei gezellige wijken en buurtjes cruisen. Op een gegeven moment zijn we de rivier overgestoken en fietsten we km’s door jungleish gebied over een soort van betonnen fietspad van een meter boven de grond en slechts een meter breed. Enkele memorable dingen: spelende kindjes (ja eigenlijk heel gewoon natuurlijk, maar er is iets aan de opgewektheid die ze uitstralen waardoor je spontaan gaat lachen), Chineze volksbuurten en –kleurmakers, een openlucht thaiboks schooltje met boksring onder een brug midden in een krottenwijk en een ‘vers’ markt waar de vissen nog spatterden en nagenoeg alle delen van een varken verkocht werden. Omdat ik om 18 uur werd opgehaald bij het guest house en voor die tijd nog even moest passen bij Boss was langzame haast geboden. Samen met een van de tourguides fietsten Amina en ik in rap tempo terug, stapten op de skytrain (sneller dan een taxi) naar Boss, waar enkele minuten voor het passen genoeg waren voor Amina om in een diepe slaap weg te zakken op de bank. Eenmaal aangekomen bij het guesthouse met slechts 15 minuten op de klok was de pick up er al. Snel wassen, spullen pakken en een kort maar krachtig afscheid van Amina en Sascha en ik was op weg naar Chiang Mai (evenals 80% van de andere gasten). De protesten die maandag begonnen vormden voor velen de aanleiding om Bangkok te ontvluchten.

Night bazaar madness in Chiang Mai en the 762 curves roadtrip by scooter

De (nacht)trein was volgeboekt dus moest ik genoegen nemen met een bus, die volgens de bemiddelaar bijna net zo comfortabel zou moeten zijn als de trein en in ieder geval stukken sneller. Boy, was she wrong. Ik ben een klein manneke, maar zelfs ik kon mijn benen nauwelijks kwijt. De reis was ronduit kut en ook tijdens deze 8+ uur durende rit geen oog dicht gedaan. Vermoeid en dit keer ook geirriteerd zette ik voet op Chiang Mai. Backpack uit de berg baggage gevist en de eerste de beste tuk tuk ingestapt. Bij het Eco Resort (aanrader!) moest ik tot 10 uur (3 uur) wachten voor mijn kamer in kon. Op weg naar mijn kamer (waar ik gelukkig ook echt om 10 uur in kon) kwam ik Jelle tegen (ontmoet in Bangkok) die zei dat het Eco Resort alles zou goedmaken. Voordat ik het bed in crashte een snelle (warme!) douche en nog voordat mijn hoofd het kussen raakte was ik out. De wekker was makkelijk te negeren maar ik wist dat doorslapen me later duur zou komen te staan. Met een klein toeval kon ik een fiets huren bij soort van autogarage aan de overkant. Samen met een andere Nederlander die ik in Bangkok had leren kennen heb ik Chiang Mai verkend per fiets. Voor het eerst geen agenda en dat bracht me gevoelsmatig weer een stap dichter bij de state of being waar ik naar verlangde. Ik maakte me dan ook niet druk om het feit dat Chris (die de lead nam) een inschattingsfout had gemaakt en wij als gevolg daarvan ineens buiten de city limits verkeerden. Bij een barretje m.b.v. wifi google maps geladen en naar de night bazaar gefietst waar we die avonden naar toe zouden gaan. En – gek genoeg – is dat gelijk mijn hoogtepunt van Chiang Mai. Talloze feestelijk verlichte kraampjes vormen hier het straatbeeld vanaf 17 uur. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het hier wel vinden. Ik was dan ook gelijk hooked en heb hier o.a. shirtjes, 2 polaroid zonnebrillen (ray ban thuis gelaten), bijzondere cadeautjes voor bijzondere mensen en een cap gekocht. Om nog maar te zwijgen over het heerlijke en belachelijk goedkope eten (flinke maaltijd + verse 500 ml fruitshake voor 100TB/2,25EUR). Het is hier een sport om af te dingen. Hoewel ik graag mag denken dat ik commercieel mijn mannetje kan staan, vind ik het geen stijl om hier in mee te gaan. Ik gun deze mensen die ‘extra’ euro’s en bovendien is het vaak al goedkoop, helemaal conform Nederlandse standaarden. Kooplieden hebben mij dan ook al meerdere keren stom verbaasd aan zitten staren als ik niet alleen niet afding maar zelfs ‘fooi’ geef. Er was een moment bij een kraampje waar een luidruchtige Engelsman tot ergenis aan toe zat af te dingen. De dames van de kraam zaten al tegen het minimale in termen van prijs aan maar dit was niet genoeg voor deze gentleman. Hij wuifde ze denigrerend weg en liep zonder iets te kopen en/of een bedankje weg van de stand. Ik had het hele schouwspeel geobserveerd en voelde met de dames mee die gedurende het hele process vriendelijk en behulpzaam waren geweest. Ik kon het dan ook niet laten om de aandacht van deze dames te trekken, vervolgens naar de man te kijken en hem luid ‘FUCK HIM’ na te roepen. No doubt dat hij het had gehoord, jammer dat hij niet omkeek want ik was maar al te graag een face to face confrontatie met deze zak aangegaan! Het was gelukkig wel goed genoeg om de zichtbare frustraties van de dames om te toveren tot een glimlach.
De volgende dag – na de eerste echt goede nachtrust, en man, wat heeft me dat goed gedaan! – na een workout tussen de fruitbomen en een paar baantjes in het zwembad zat ik met de rough guide de volgende bestemming te plannen. Ik raakte aan de praat met 2 Nederlanders (Peter vanwege het look-a-like gehalte met een gozer die ik ken van de UvT, maar eigenlijk heet hij Robbert – 24jr en net afgestudeerd - en Sander – 22jr en student werktuigbouwkunde). Ik vertelde over mijn voornemen om per scooter naar Pai (in het noorden) af te reizen (overigens de volgende stop voor 80% van de mensen die vanuit Bangkok naar Chiang Mai is gekomen). Ze waren hier blijkbaar wel van onder de indruk want niet veel later vroegen ze of ze met mij mee konden reizen. Hoewel ik uitkeek naar het solo element, stemde ik in (waren relaxte gasten, dus waarom ook niet?). Het plan was om de volgende ochtend op tijd te vertrekken omdat de rit een paar uur in beslag zou nemen door bergachtig landschap en ruimte voor interessante zijstraten (denk watervallen etc.) geen overbodige luxe was. Dat liep een beetje anders omdat ik in contact kwam met een aantrekkelijke Braziliaanse vrouw (en nee, ik nam niet het initiatief) en de extra tijd voor Robbert en Sander uiteindelijk ook wel wenselijk was. Rond 13 uur zaten we dan eindelijk met onze backpacks (m.u.v. Robbert, hij had hem bij het Eco resort achtergelaten) op de scooter en kon de roadtrip begonnen. We waren Chiang Mai nog niet eens uit of we waren Robbert al ‘kwijt’. Terwijl Sander wachtte bij een kruispunt ben ik meerdere kanten opgegaan in de hoop Robbert tegen te komen, zonder resultaat. We vermoedden dat Robbert een wifi spot zou opzoeken en zijn locatie zou doorsturen. Whatsapp notificatie ‘ ik ben nu hier’ met een locatie pointer. Ik open google maps en we zien dat Robbert nog geen 200 meter van onze plek staat, aan de overkant van een drukke 4x 4 rijbanen kruizing. We konden er wel om lachen. Verder geen onnodige vertragingen en we knalden door naar Pai. Daarbij moet ik vermelden dat ik mij als een vis in het water voel in het verkeer. Het verkeer (vooral in Bangkok) lijkt op het eerste gezicht erg hectisch te zijn en men neemt de regels niet zo nauw (een zebrapad zonder stoplicht is niets anders dan witte strepen op de weg) maar het werkt gewoon. Zolang je maar met de stroom mee gaat is er niets aan de hand. Het helpt natuurlijk wel te beschikken over een flinke dosis lef en je moet zeker niet bang zijn aangelegd.


Pai, me myself and I and the start of the real adventure..

De trip naar Pai is prachtig. Op een gegeven moment gaat de vlakte over in heuvelachtig landschap en passeer je talloze kleine maar levendige dorpjes. De rit is lang maar doordat het landschap niet ophoudt te fascineren voelt het niet als een lange zit en hoef je niet verveeld te raken. Onderweg hebben we ergens bij een lokaal tentje (bij gebrek aan een betere term) gegeten en hier en daar stopten we voor een foto momentje. Het ‘heuvelachtige’ werd ‘bergachtig’ (waar de top van mijn scooter op 110km/uur zat, waren er stukken dat de teller met moeite de 60km/uur aantikte) en de schemering maakte in zeer korte tijd ruimte voor volledige duisternis. Lantaarpalen zijn al net zo zeldzaam als mooie vrouwen, dus ineens kreeg de roadtrip een totaal andere dimensie. I was loving it though! De Dutchies hadden een beetje moeite met mijn tempo waardoor ik iets gas terugnam, dit mocht mijn pret echter niet drukken. We kwamen aan het begin van de avond aan in het Darling guest house, waar 2 andere Nederlanders (Jelle en Anna) een uur voor ons waren gearriveerd met de bus. We gingen te voet het centrum verkennen en waren unaniem onder de indruk van de gezelligheid van dit kleine dropje. Robbert - voor wie de roadtrip een verbreding was van zijn comfortzone, respect ouwe! – was in zijn element. Of, beter gezegd, ik maakte hem voor het eerst mee in zijn element. Rhymes van o.a. De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites en hilarische one-liners (“Ik ben Robbert, van 10 naar 23cm in 2,7 seconden” – dit is zo’n ‘je moet er bij zijn geweest dingetje denk ik’) maakte het dat ik herhaaldelijk oncontroleerbaar in de lach schoot. Een drankje in een gezellig bar waar 90s dancehits met video werden gedraaid was het décor voor een gezellig avond met deze Dutchies. Terug in het Darling guest house gingen de jongens nog bij het kampvuur zitten, Anna en ik kozen daarentegen voor het bed.
Pai is een klein plaatsje met een hoog hippie gehalte. Dat laatste gaat mij iets te snel vervelen. Naar mijn gevoel blijven veel mensen hier ‘hangen’ omdat het zo relaxed is. Kampvuurtje, dreads, gitaarspel, uitwisselen van reisverhalen etc. etc. Dat is natuurlijk prima, maar niet mijn ding of stijl. Zoals iemand onlangs heel passend met een lach op haar gezicht in Chiang Mai opmerkte: als iedereen rechts gaat, ga jij zeker links. Zelfredzaamheid is een eigenschap waar ik veel waarde aan hecht. Hoewel ik een sociaal dier ben (kameleon ;) kan ik net zo content ‘alleen’ zijn. Tijdens de anticipatie op de reis was er al een neiging naar dat laatste. Nu daadwerkelijk op reis te zijn, is die neiging alsmaar groter geworden.
Dat gezegd hebbende was het moment aangebroken om afscheid te nemen van de Dutchies en solo verder te gaan. Op de vraag wat ik dan ging doen antwoordde ik waar mijn scooter me zou brengen..
Slechts enkele km’s buiten Pai dook er een grote witte Boedha tempel op. Iets verderop stond op een bord aangegeven dat de tempel per voet (links, ‘step by step’) te bereiken was of met de auto/scooter (rechts). Vanzelfsprekend sprak het linker pad mij het meeste aan, maar moest er eerst ontbeten worden. Ik reed verder en stopte kort bij het eerste olifantenkamp, dit was de eerste olifant die ik hier in Thailand aanschouwde. Ik reed verder en er doken steeds meer bordjes met ‘spa resort’ op. Ik nam bij een willekeurige afslag een kijkje. Er was een warmwaterbron in de buurt die werd gebruikt door deze spa’s. Ik keerde om en reed een stukje terug naar een plek waar meerdere kleine tentjes bij elkaar zaten in de hoop hier een lekkere fruitshake te kunnen scoren. Aan de overkant zag ik een tweede olifantenkamp, aanzienlijk groter en veel uitnodigender dan het eerste kamp, Thom’s Elepant Camp. De olifanten oogden ook veel energieker en vrolijker. Ik zag een blanke man en dacht dat hij de eigenaar was (ik had reeds een Nederlander met de naam Thom leren kennen). Aan zijn Engels merkte ik gelijk op dat het wel een Nederlander moest zijn (ik ben aardig bekwaam in ‘guess the nationality’ terwijl men vaak in het duister tast over mijn afkomst). Op de bucketlist stond vanzelfsprekend iets met olifanten, alleen wilde ik graag iets meer doen dan een standaard tour. Ik benaderde de blanke man en vroeg of hij Thom was. Na een kort praatje werd ik door verwezen naar de eigenares en benaderde ik haar met de vraag of ik een dagje mocht werken als vrijwilliger (de manier om een kijkje achter de schermen te nemen dacht ik zo). De vrouw was schijnbaar onder de indruk van mijn enthousiasme en stemde in met mijn voorstel. Na kennisgemaakt te hebben met de rest van de (vrijwillige) staff (2 Canadeze meiden met de naam Catherine, of Cathy) werd duidelijk dat ik in mijn handjes mocht wrijven omdat je normal gesproken niet zomaar een dagje kunt meelopen, maar je moet solliciteren voor een plekje en dan vaak voor een periode van minimaal een maand. Ik was voor de dag de schaduw van Hans (56 jaar, consultant, Doetinchem) en begon met het schoonmaken van de stallen. Interessant detail: olifanten zijn herbivoren (no shit Sherlock ;) en eten ongeveer 250kg per dag. Zij hebben – in tegenstelling tot bijv koeien – slechts een maag en verteren het voedsel erg snel, waarna het er als bal poep ter grootte van een bowlingbal uitkomt. Als een olifant plast dan klinkt dat ongeveer als een kleine (waterval) en is het aanschouwen van dit gegeven zeker de eerste keer goed voor een lach. Olifanten zijn verrassend intelligente dieren en kunnen goed getraind worden. Nadat we de stallen hadden schoongemaakt ging ik met de Thaise keukenprinces (die mij nu al mijn eigen ontbijtje laat maken) inkopen doen bij de plaatselijke markt. Vrouwen achter het stuur in Thailand, tja.. Terug op kamp konden we ons opmaken voor de volgende klus: voedsel halen voor de olifanten. En dit is echt een fulltime job want 3 olifanten die 250kg/dag eten moet je managen. Thom heeft verschillende stukken land en verbouwt een groot deel van het voedsel zelf. Wat ze niet zelf verbouwt koopt ze elders en zo zaten we achter in de jeep op weg naar een adresje buiten Pai om bananenbomen op te halen (olifanten zijn enigszins kieskeurige eters en verlangen dan ook een afwisselend menu). Dit ‘ophalen’ betekende met een machete de bomen kappen, ik kon mijn geluk niet op! Een betere en coolere workout kon ik mij niet bedenken. Ik transformeerde in een jungleman en klapte de ene na de andere banenenboom met veel geweld en plezier om. De dames vonden het maar al te geweldig om mij zo in de weer te zien want binnen enkele minuten hadden Hans en ik 2 ‘bosjes’ bananenbomen gelijk gemaakt met de grond. Vervolgens alles op Commando stijl (Arnold ;) in de jeep geladen and we were on our way back to the camp. Thom - vrouwtje van 1m60, 54 jaar en 4e generatie eigenares van het kamp - reed zelf en man does she knows how to drive. Een pittig maar vriendelijk en energiek vrouwtje die het niet erg vind de handjes zelf ook uit de mouwen te steken. My type of woman! Needless to say, ik kan het erg goed vinden met Thom. Na het eten heb ik me teruggetrokken in een van de 8 natural hottubs. Dit zijn grote betonnen kubbessen waar je met gemak met 2 personen in kunt zitten en die via ondergrondse leidingen gevuld worden met water uit de bron. Dit water is overigens niet warm, maar heet en ruikt een beetje naar rotte eieren (zwavel). Er was een Amerikaans stel dat in het donker in stilte zat genieten, gelukkig mocht ik joinen. Al snel raakten we in gesprek en waren we een half uur verder. Nadat zij vertrokken bleef ik alleen achter en kon ik het volume omhoog draaien en ging mijn roze broekje uit. Daar zat ik dan, naakt in een natural hottub verlicht door de (volle) maan. Als dit geen ZEN was weet ik het ook niet meer. De afwezigheid van die lekkere blonde maakte het net niet perfect.
De volgende dag ging ik het volwaardige olifantenprogramma doen: ‘s ochtends terwijl de mist als een deken het landschap bedekte bamboeraften over een riviertje en daarna bareback elephant riding, op de nek wel te verstaan. Het hoogtepunt was het spelen met de olifant in de rivier. Door mijn braziliaans jiu jitsu achtergrond kon ik dmv mijn heupen stabiel op de nek blijven zitten zonder mijn handen op haar kop te moeten plaatsen, erg gaaf! In de rivier was het een sport om op de kop te blijven zitten terwijl de olifant je eraf probeerde te schudden. Dit vond ik natuurlijk geweldig was het niet dat je je aan de oren van de olifant moest vasthouden, ik liet me er daarom liever afvallen. Terug op het kamp heb ik de olifant banaantjes (snoepjes) gevoerd en een backup gemaakt van alle foto’s en video’s. Ik was eigenlijk van plan om door te reizen en had mijn spullen al zo goed als ingepakt maar Thom was boodschappen doen en ik wilde haar nog persoonlijk bedanken. Omdat 30 minuten hier niet zo goed 3 uur kan worden ben ik een overheerlijke 500ml bananen/ananas shake (60TB/1,35EUR) gaan halen bij het nabij gelegen Tree resort. Daarna even rondgelopen door het centrum van Pai en met moeite niets gegeten op een geroosterde maiskolf na. Het was namelijk pas eind middag en met het lekkere en vooral ook licht verteerbare en vetarme eten hier kan ik met gemak 6x per dag een maaltijd naar binnen werken. Ik verlangde naar een groot stuk vlees, eigenlijk al dagen. Terug op het olifantenkamp viel ik met mijn neus in de boter. Thom had vrienden en bekenden (allemaal vrouwen) uitgenodigd en er was een barbeque met grote chunks spareribs (ik eet bij voorkeur geen varken, maar dit kon ik ongemogelijk afslaan), vis en whisky. De Thaise vrouwen vonden het tot lachens aan toe geweldig te zien dat ik zichtbaar genoot maar vooral ook in staat was de homemade Thaise saus te eten alsof het ketchup was. Ik at alles met mijn handen en marineerde op een gegeven moment de grote chunks spareribs met deze saus en legde ze dan terug op de bbq voor nog meer smaakgenot. Iets waar de Thai schijnbaar nog nooit over hadden nagedacht want ik werd met grote ogen en giegelende smoeltjes aangekeken. Deze bbq komt met stip binnen in mijn top 10 best food from around the world. De hele groep ging naar een Thais concert en ik bleef alleen achter. Ik mocht Thom’s (nieuwe) laptop lenen om in alle rust deze blog te schrijven, geweldig toch! Het is nu zaterdag 18 januari 11 uur ‘s ochtends in Pai. De zon (en daarmee gelijk de warmte, want het is hier ‘s avonds/nachts/ochtends aardig fris) begint door te komen en ik wil nog even foto’s selecteren en posten.

Ik ga er maar even vanuit dat bovenstaand verhaal een gepaste compensatie is voor mijn korte whatsapp antwoorden.. Excuus voor de taaltechnische incorrectheden die de leesbaarheid niet ten goede komen, desalniettemin bedankt voor het lezen en tot de volgende blog. Ik heb trouwens een Thais 3g abonnement (1GB voor 1 week, 299TB/6,73EUR) gehaald waardoor ik verrassend genoeg overal kan google mappen. Bijzonder handig, want ik moet bekennen dat het hebben van een smartphone het reizen zoveel efficienter maakt (geen onnodige tijdverspillingen). In het verlengde daarvan kan ik jullie meegeven dat Thailand makkelijk met een backpack te doen is. Op een schaal van 1 tot 5 qua moeilijkheid is Thailand een 1, misschien 2 sterren in mijn beleving.

Warme groet vanuit Pai